Lief lijf

Soms baal ik, als ik om 16.00 in elkaar stort, alleen nog maar apathisch naar een tv kan staren en voor mijn gevoel dan niet zoveel heb gedaan die dag. 'Alleen maar twee koffie-afspraken', dat was heel gezellig en moet toch kunnen: kind wordt dan ook even vermaakt door iemand anders, alleen maar rust toch? Zo werkt het niet altijd helemaal: ook gezellige dingen vragen soms net wat te veel. Gelukkig heb ik een man die me dan fijntjes herinnert aan de tijd dat douchen al een enorme opgave was op een dag en hoe we toen hoopten dat ik ooit weer meer zou kunnen, hopelijk misschien ooit wel zelf voor ons kind zorgen. 

Ik heb natuurlijk niet 'alleen maar twee koffie-afspraken' gehad. Ik heb niet alleen mezelf, maar ook de peuter gedoucht en aangekleed, te eten gegeven en de hele dag 'vermaakt'. In huis gerommeld, de hond uitgelaten. Al die dagelijkse dingen die blijkbaar toch weer vanzelfsprekend worden, terwijl ze dat eigenlijk niet meer zijn. Gelukkig, het is een goed teken dat ik dat soort dingen niet altijd meer als een taak op zich zie. 

Sinds de wisselende, verwarrende berichten over de al dan niet aanwezige wisselwerking tussen de coronavaccins en de imuuntherapieën die ik krijg ben ik me toch weer meer bewust van mijn immuunsysteem. Werkt dat goed? Hoe zou mijn lijf reageren op een besmetting? Ik wil het niet uittesten, mijn lijf heeft al zoveel meegemaakt en mijn oncoloog raadt ook echt aan een besmetting te voorkomen. 

Opeens besef ik me wel weer even wat een bizar veerkrachtig, sterk lijf ik heb. Twee keer een kankerdiagnose, twee keer ladingen chemo, imuuntherapieën, bestralingen, operaties. Natuurlijk, mijn lijf heeft flinke klappen gehad en dat heeft blijvende gevolgen. Ik heb dagelijks pijn en gedoe. Maar toch, dit lijf is elke keer weer opgekrabbeld. Zeker na de tweede diagnose was dat niet vanzelfsprekend.

De afgelopen tijd heb ik meerdere keren gehoord over mensen die in een hospice lagen met leveruitzaaiingen, geelzucht en vocht in de buik. Vaak is dat het eindstadium. Ik had geelzucht en heel wat liters vocht in mijn buik (er is een keer in 4 dagen tijd 40 liter afgetapt) wat ondanks aftappen met drains met dezelfde vaart aangemaakt bleef worden. In dat stadium doet je lever niet zoveel meer en dat hou je meestal niet lang meer vol. Dat bleek ook uit hoe ik in korte tijd zo verzwakte, geen kracht meer had om mijn twee maanden oude zoontje op te tillen of met grote inspanning maar een paar pasjes langs de muren kon schuifelen. 

In die toestand ook nog een soort shockreactie op de eerste chemogift die volgde. En dan achteraf (gelukkig zei ze dat pas een tijd later) de woorden van mijn oncoloog waarbij ze aangaf dat de meeste artsen in het team mij al hadden opgegeven, te zwak om nog behandeling aan te kunnen en te uitgebreide uitzaaiingen om nog iets te kunnen doen. En daarbij haar verhaal dat de manier waarop de uitzaaiingen zich bij mij manifesteerden zeldzaam was, dat ze na een zoektocht maar enkele andere vergelijkbare gevallen had gevonden wereldwijd en dat die allemaal heel snel waren overleden. 

Ik ben nu 2,5 jaar na deze toestand. Begin januari ga ik weer door een scan en weten we weer hoe het er nu voor staat qua kanker. Ik heb er vertrouwen in, het gaat goed. Ik ben niet meer dezelfde als voor die diagnoses, lichamelijk en geestelijk niet. Dat doet soms zeker pijn; ik had mijn leven op mijn 35e iets anders voorgesteld. Maar even stilstaan bij dat punt van 2,5 jaar geleden relativeert alles. De ene dag is de andere niet. Soms sta ik versteld van hoeveel ik heb gedaan en hoe goed ik me nog voel aan het einde van de dag. En soms moet ik mezelf echt de dag door slepen en is alles zwaar. 

Het is niet vanzelfsprekend dat ik weer doe wat ik doe. Ik weet niet hoe mijn lijf gaat reageren op een coronabesmetting. Ik wil het ook niet uittesten. Maar toch geeft het vertrouwen te weten hoe ongelooflijk veerkrachtig dat lijf van mij is.