(Over)leven

Zoals inmiddels wel bekend doe ik naast de reguliere behandelingen nog best wat andere dingen om de kanker in toom te houden en in zijn algeheel zo gezond mogelijk te zijn. Je kunt daar in geloven of niet; mij geeft het houvast en ik geloof dat ik me zonder die extra dingen lang niet zo goed zou voelen als nu. Daarbij opgeteld dat het feit dat ik er überhaupt nog ben, en dan ook nog in deze status, zo ongeveer een wonder is zorgt ervoor dat ik standvastig vast blijf houden aan mijn alternatieve pad (wat vooral bestaat uit een dieet, ladingen supplementen, wietolie, accupunctuur, beweging, voldoende slaap en rust). 

Sommigen noemen het topsport. Men vindt het vaak knap of juist overdreven. Mijn oncoloog vindt dat ik er vooral mee door moet gaan omdat het blijkbaar werkt. Zelf vind ik er niet per se iets van: ik doe dat gewoon omdat ik een heel duidelijk doel heb en dat is mijn zoon zien opgroeien. Hoewel, ik vind er wel iets van: ik vind het niet knap, maar wel vind ik het soms pittig om me aan het dieet te houden. En voornamelijk vind ik het irritant dat dat allemaal 'moet'; liever zou ik gewoon gezond zijn en er allemaal niet zo mee bezig zijn. Maar ja, lievere koekjes eten we toch al niet meer hè.

Met name voor het dieet wat ik volg (Moerman) is een hele beweging, waaronder een vereniging met een aantal keer per jaar een tijdschrift met interviews en een facebookpagina. Als ik die interviews lees of de gesprekken in de facebookgroep volg krijg ik wel eens het idee dat er ook mensen zijn die dat dieet altijd heel makkelijk doen en zich er altijd aan houden. Zelf krijg ik vaak genoeg opmerkingen in de trant van 'ach, af en toe afwijken kan toch geen kwaad'. Dat klopt, maar als ik dat elke keer doe als er wat buiten het dieet voorbij komt is het einde zoek. Ik kan namelijk niet zo goed maat houden en voordat ik het weet is er elke dag wel een reden om er 'even vanaf te wijken'. Dat wil ik niet, maar me er altijd strak aan houden vind ik dus wel pittig. Chocola en andere suikerbommen boeien me niet zo. Maar ik hou wel van kaas. En dan niet die jonge zoutloze waarvan ik wel 20 gram (dat is net niks) per dag zou mogen. Nee, geef mij lekker die knetterzoute oude brokkelkaas waarvan je tandvlees zich bijna terugtrekt. En ik hou ook van patat. Of eigenlijk bijna alles uit de frituur. Ja sorry, ik zeg het maar eerlijk. Of lekkere broodjes met lekker beleg of allerlei smeersels, een stoofpotje, chips, enz enz. Maar ja dat mag dus niet van het dieet. Om het toch vol te kunnen houden en het leven ook een beetje leuk te houden houd ik me één dag per week niet zo strak aan dat dieet. Niet dat ik me dan opeens volprop met van alles, maar als ik dan zin heb in dat patatje dan neem ik dat. 

Zo gaat dat al lange tijd vrij goed. Alleen met wijn smokkel ik af en toe. De meningen over één glas rood per dag zijn verdeeld, maar ik hield lekker de stroming aan waarbij dat wel mocht en zelfs gezond zou zijn. Ik nam het zeker niet elke dag, vaak zo'n twee keer per week maar soms dan wel weer twee glazen. En heel heel soms nog een uitschieter als het erg gezellig was. Daarna wel weer snel terug in het gareel.

De laatste tijd merkte ik echter wel dat de rem weer wat minder strak stond. Het waren vaker twee glazen dan één. Iets met maat houden hè, maar ik werd er ook een beetje moe van om er zo op te letten. Daarbij had ik vorige week een behoorlijke k*tweek. Wel stond er een gezellig buurtfeestje gepland aan het einde van die week. Ik ken mezelf en begon daarom eerst maar gewoon met water. Maar iedereen zat gezellig aan een drankje en al snel dacht ik toch  'ach, kan mij het ook schelen'. Ergens ben ik de tel kwijt geraakt. Wel weet ik dat ik veel te laat op bed lag en die nacht zeker niet voldoende slaap heb gehad. 

De volgende dag voelde ik me uiteraard niet zo best en het herstel heeft eigenlijk een hele week geduurd. Ik ben er zo van geschrokken dat ik me blijkbaar nog zo kan laten gaan dat ik alle teugels weer strak heb aangetrokken. De hele week doodmoe en een hogere hartslag: wat heb ik mijn kankerlijf aangedaan? Ik heb er toen maar weer naar geluisterd en mijn lijf de rust gegeven dat het nodig had. Ik ben daarom ook maar even niet gaan hardlopen. 

Ik voelde me wel een beetje dom en stom: dan zorg ik altijd zo goed voor mezelf maar opeens laat ik het dan zo vieren dat ik een week moet bijkomen. Maar ja, aan de andere kant: ik heb me die avond weer even compleet onbezorgd gevoeld: er was geen pijn, geen onzekere toekomst, geen klote behandelingen, geen zorgen, geen gedoe. Er was alleen even die avond met onbezorgd kletsen en meedoen met de rest. 

Vandaag heb ik voor het eerst weer heel voorzichtig een rustig rondje hardgelopen. Het ging niet vanzelf, maar met het zalige weer, de rust in de polder en de hond naast me is het me toch gelukt om weer 5 km te halen.  Het geeft me het vertrouwen dat mijn lijf weer hersteld is van dat feestje. Het herstel en het me stom voelen is het me niet waard om het nog eens te herhalen. Maar zo tijdens het lopen in die rustige polder vandaag, waarbij ik alles nog eens overdacht, raakte het me toch dat ik weer heel even heb geweten hoe het is om onbezorgd en net als de rest te zijn.

En opeens besefte ik: hoe ik leef ís topsport. Het strakke regime met een duidelijk doel: ja, dat is veeleisend. Maar het brengt me ook zoveel en geeft me houvast. Dus ja: ik blijf het volhouden. Maar tijdens dat lopen besefte ik ook: ik ben ook maar een mens; eentje die toevallig houdt van bepaald eten, goede wijn en een feestje op zijn tijd. Kanker heeft dat aardig weten in te dammen, maar soms moet dat er blijkbaar toch weer even uit. De volgende keer dan wel weer op een standje minder.