Stresskip

Ja, ik ben best een stresskip. Ik zou willen dat het anders was, maar helaas, ik ben (nog) behoorlijk gevoelig voor stress. Ik had verwacht dat dat minder zou zijn als ik niet meer zou werken: geen werkstress en minder ballen in de lucht te houden. Voor een deel is dat waar, maar helaas kan ik me gewoon nog steeds best druk maken. Sinds we zelf kippen hebben begrijp ik de term 'stresskip' ook heel goed, wat een duktemakers kunnen die ook zijn. Even lekker de kippen voeren terwijl ik ertussen zit is dan wel weer enorm rustgevend gek genoeg. 

Vaak ervaar ik stress omdat ik meerdere dingen tegelijk of achter elkaar moet doen. Of wíl doen, dat moet ik er eerlijk bij zeggen, want ik weet zelf ook wel dat ik het ook gewoon zelf in stand hou. Verandering is lastig. 

Ik ben ook niet zo goed in rust vinden helaas: ik veer vaak al snel weer op om toch nog iets te doen. Dat vind ik zelf ook behoorlijk vermoeiend ja. Onnodig vaak ook, maar ja. In de afgelopen jaren heb ik geprobeerd dat aan te pakken en dat helpt ook wel een beetje, maar helaas is vaak nog steeds mijn eerste reactie: stress! Inmiddels weet ik dat stress je immuunsysteem ook behoorlijk kan aantasten. Sinds ik kanker heb ben ik me veel bewuster van dat immuunsysteem en wil ik dat zoveel mogelijk ondersteunen.  Daardoor ben ik ook een beetje 'bang' geworden van stress, wat uiteraard alleen maar averechts werkt. 

De laatste tijd valt me ook iets anders op: op de een of andere manier ervaar ik niet de hoogste stresspieken als ik wacht op een belangrijke uitslag. Dan zou je veel stress verwachten, maar dat is toch een geplande wachttijd en dan kan ik die stress blijkbaar beter hanteren. Toch bouwt het zich dan onbewust op: de slechtste stressdagen zijn eigenlijk net nà een goede uitslag. Een goede ja, best apart vind ik dat. Eerst komt de ontlading en blijdschap, maar in de dagen erna lijkt het alsof er opeens een explosie naar buiten moet: onrust, snel geprikkeld, alles is te veel. Dat houdt een paar dagen aan, daarna komt er weer meer rust over me heen en heb ik weer gewoon last van m'n normale stressdingetjes in plaats van die heftige explosie. 

Er zijn echter eens per drie weken twee dagen waarop ik totale rust ervaar: de dag van de kuren en de dag erna. Dan word ik weer even met de neus op de feiten gedrukt van waar het om draait in het leven, hoef ik even helemaal niks en ben ik ook gewoon te moe om me ergens druk om te maken. In het grote geheel zou ik uiteraard willen dat die kuren niet nodig zijn en ik niet in een cyclus van drie weken zou leven die mijn leven zo bepaalt. Maar ja, zo is het nou eenmaal wel en dan probeer ik daar toch iets uit te halen. Voor nu is dat even rust, een resetknop. De rust om eens even meer dan één bladzijde in een boek te lezen. Of gewoon even stomweg voor me uit te staren. 

Verandering is lastig, maar ik probeer mezelf wel te trainen in de omgang met stress en onrust. Door niet te veel op één dag te doen, mijn aandacht op één ding tegelijk te richten en mijn lat wat minder hoog te leggen. Het gaat steeds een beetje beter en uiteindelijk kom ik er wel. En anders heb ik altijd weer die resetknop in het vooruitzicht. Of m'n kippen natuurlijk.