9 mnd onzekerheid, en nu.

13 okt 2021: getekend voor een mooi groot huis  met grote tuin een levensbestendige woning. Een ommekeer in ons leven.

15 okt 2021: AvL bezoek in Amsterdam, diagnose Leverkanker agressieve vorm. De arts had al een bed gereserveerd voor de 1ste Chemo op 18 okt.  We reden opweg naar huis, waarop we samen behoorlijk in shock waren,  zij zei dit is het begin van het einde. 

5x om de 3 weken chemo, na 2x we zien iets resultaat. Na 5x het is erger dan voor de 1ste keer. Alles volgde elkaar snel op. Ik herinner me nog dat mijn schat zei:” het is wel zuur dat ik nu niet naar ons mooie huis mag.”  Waarop ik zei: “ maar in mijn gedachte ben je er altijd.”

3 juli 2022: “Ik wil dood”, zei ze. Er was geen uitweg meer voor je, je spieren gaven het op en  hersenen waren ook aangetast.

5 juli 2022: je mocht naar je vader, broer en zussen die al in de hemel waren.

Een gevecht van 9 mnd kwam ten einde.

Ik moet zeggen dat ik nog dagelijks denk, wat zou jij nu hebben gedaan of gezegd.

En ik mis je aanstekelijke lach, en onze diepe gevoelens na 32 jaar samen te zijn geweest.

Ik zit soms best in zak en as. Maar hoe kan ik je vergeten, we waren altijd samen, we hebben veel gereisd en gezorgd voor anderen. Na je pensioen wilde je hondjes. Die hadden we dus ook, ik heb nu alleen nog Bentley. 

Ik leef ook nu nog soms in onzekerheid.