Nieuwe schoenen.

inmiddels eind oktober (2023). we slapen naast elkaar, ik ben continu thuis op een boodschapje na, je draait alleen nog maar op adrenaline, je hoort elk zuchtje, elke kreun, de hele dag door en ook de nachten. je vraagt of ze pijn heeft en past daar de medicatie op aan, je haalt wat te drinken, je verteld weer een een of ander dingetje om haar af te leiden.

wat moet zo iemand doorstaan in zo'n fase. alle dromen alle wensen zijn weg, je hebt hopelijk nog een paar weken. wat brengt nog vreugde. Vrijwel alles wat je zegt is gebaseerd op de toekomst. vanavond gaan we dat eten. (red je dat nog?) morgen haal ik boodschappen zodat we van de week ..... let maar eens op, bijna alle uitspraken zijn op iets in de toekomst gebaseerd. wat vertel je iemand die geen toekomst meer heeft?

op een gegeven moment gaf ze aan dat haar schoenen versleten waren, en ze wilde een paar nieuwe. geen probleem toch? rolstoel in de auto. we hadden onze beide autos verkocht en een grote SUV terug gekocht. dus rolstoel erin, naar de winkel. schoenen gekocht en uiteraard net de wintercollectie aan kleding, en ik ken precies haar smaak en zag een paar mooie truien hangen. Echt iets voor jou!
Ook een paar van gekocht, lekker warm voor in de winter......       euh....

juist.

Je koopt het omdat het haar blij maakt. ze heeft ze nooit aangehad, en de schoenen ook niet, maar op dat moment was het even een afleiding die voor een moment even 'normaal' voelde.  en die zijn op zulke momenten goud waard. even vergeten dat het bijna afgelopen is.

op een gegeven moment werd ook de eetlust minder. Ik probeerde haar nog te verleiden met dingen die ze echt lekker vond, een biefstukje van de slager o.i.d. een paar plakjes rosbief, de enige stoofpeer uit de tuin die gelukt was heb ik voor haar gestoofd. Ja, je leest het goed, 1. het boompje was een moederdag kado van de kinderen en daar bleef 1 stoofpeer hangen. hoe zoiets simpels en klein zo'n geluk in zo'n situatie kan brengen is onvoorstelbaar.  of een tekening van de kleinkinderen, ook goud waard.

zonder kanker worden deze dingen als 'vanzelfsprekend' of normaal gezien, en zo'n ziekte maakt het weer bijzonder, zoals het zou moeten zijn.