M
Ochtend, na een nacht nare dromen...totdat mijn hond tegen me aankroop in bed, ze voelt het...en ik rustiger weer in slaap viel...mensen verwachten dat je "gaat genieten", hou de moed erin en nog meer blabla. Ik word daar af en toe knettergek van... Of gaan uitgebreid een kankerramp verhaal vertellen over een familielid/bekende... Ik kap zulke verhalen af... Ik hoef ze niet te horen, het gaat over mensen die ik niet eens ken...
Vlgd wk, nog 4x chemo.. Ik moet mezelf weer (!) bij elkaar rapen dat kost steeds meer moeite..
2 reacties
Die chemo's, dat is echt vreselijk. Steeds als je je weer wat beter voelt, moet je jezelf weer naar het ziekenhuis slepen om jezelf nog zieker te maken. En dankbaar zijn dat je geholpen kunt worden. Soms is dat er gewoon niet. Die verhalen van anderen zijn ook herkenbaar. Het is een manier van mensen om te helpen denk ik? Dat je niet de enige bent, ofzo. Maar je hebt er niets aan inderdaad.
Je honden hebben je nodig, dus je moet wel... ;-)
Sterkte met de chemo komende week.
Liefs, Mirjam
Hoi Arwen,
Mooi is dat hè, dat je eigenlijk meer steun ervaart van dieren dan van mensen. Ze zeggen gelukkig niks, ze komen niet met ongevraagd advies of nog erger: hun eigen ziektegeschiedenissen… Dieren zíj́n er, kennen je, voelen met je mee, en geven je door hun vanzelfsprekende aandacht en afhankelijkheid een soort troost.
Sterkte met alles wat nog komen gaat.