Braf en Mek
Braf/Mek ik had er nog nooit van mijn leven van gehoord. Alleen maar goed natuurlijk want anders zat je allang in deze ziekte.
Braf/ Mek medicatie. De zogenaamde BRAF-remmers blokkeren de vorming van het eiwit, waardoor de groei van het melanoom wordt belemmerd. MEK is een ander eiwit dat betrokken is bij de groei van tumorcellen. De MEK-eiwitten zijn in BRAF gemuteerde tumoren vaak overactief. MEK-remmers remmen de activiteit van het eiwit.
Gelukkig dat het er is anders was Cor er niet meer geweest. Het was kantjeboord 23 december dit was het laatste redmiddel. Gelukkig het werkt.
Wel enorm veel bij werkingen dat weer wel, voor 48 uur stil gezet afgelopen dinsdag en hij knapt weer wat op. Morgen weer beginnen maar met een lagere dosis en de dag erna weer een medicatie erbij en kijken of de bijwerkingen minder zijn anders moet er gekeken worden naar een alternatief.
Gisterenavond weer enorm overgeven, onze jongste is 12 jaar en was erg bang dat het weer verkeerd ging. Ondanks dat hij zichzelf heel groot vindt is het op dat moment nog zo'n klein mannetje. En hij heeft al heel wat meegemaakt. 2014 opa overleden (79jaar) 2017 oma overleden (net 80 jaar) zijn zus die autisme en adhd heeft een hem vaak sloeg en die heel veel problemen oplevert en nu door de weeks op de zorgboerderij woont. Zijn overgrootoma afgelopen november overleden (mooie leeftijd 98 jaar) maar toch.... En nu....zijn vader.
Maandag gaan wij in gesprek met hulpverlening die ons gaan helpen met verlies en rouwverwerking. Zeker heeft onze oudste dit ook meegemaakt maar zij kan niks met emoties, haar emotie regulatie is enorm laag. Ook ik ga in gesprek ik merk dat ik niet meer kan huilen en mij super sterk voor doe, of is dat ook zo....ik weet niet zo goed meer wat ik moet en kan voelen❤️
2 reacties
Wauw, wat een verhaal ik wordt er stil van. Ik vind het zo erg voor jullie. Wat een kloteziekte is het ook. En wat vreselijk om je lieve partner zo ziek te zien. Ik leef enorm met je mee. Schrijf hier zo vaak als nodig, wij lezen en steunen je waar het kan.
Heel veel liefs,
Joyce
ik ben je blog aan het lezen, maar ik moest even reageren...
man wat heftig voor jullie!! Je maatje, je alles is ziek. De vader van jullie kinderen. En je vertelt dat ze ook al van alles hebben meegemaakt... och verdorie.... he... het zijn nog van die kleine mensjes die zich groot voelen maar nog klein zijn (in de ogen van de ouders).
Wat ik wel heel sterk vind is dat je mooi schrijft over jullie 'reis'... laat ik het maar zo noemen... andere titel heb ik even niet.. Je schrijft ook over jezelf en dat is volgens mij wel goed. Schrijf het maar op, dan zit het niet meer in het hoofd.
Ik leef met je mee
ik ga je blog verder lezen.