Accepteren is niet passief ondergaan

Afgelopen maandag gestart weer met de eerste twee chemo’s. Eerst kreeg ik medicatie om geen allergische reactie te krijgen en ondanks dex heb ik de hele middag op bed liggen soezen. ‘S avonds weer dexamethason gekregen en ondanks slaapmedicatie niet veel geslapen. ‘S ochtends heel koud en rillerig. Tijdens metingen bleek ik 38,9 te hebben. Er is gelijk antibiotica opgestart en bloed kweken afgenomen. Ondertussen werd er druk overlegd of de andere twee chemo’s nog wel gegeven zou worden.

Uiteindelijk na longfoto’s, overleg en toen de koorts zakte toch besloten om de chemo’s door te zetten.

Woensdag is de misselijkheid helaas wel gekomen en die blijft tot nu toe aanhouden. Het hb was 4,6 dus ook de eerste bloedtransfusie gehad.

Donderdag de stamcellen weer terug gekregen en hierna wachten tot de dip.

En dat wachten vind Lientje erg moeilijk. Vooral omdat je nu merkt dat je er zwakker in gaat dan de vorige keer. Hoe gaat de dip verlopen? Is het dragelijk? En het stukje missen en zoveel meer willen. Leah missen, haar ontwikkeling, want wat gaat dat op dit moment snel! Thuis zijn, naar buiten kunnen, een gezinnetje zijn, de honden om je heen hebben. En het liefst lekker kunnen bewegen, zorgen, werken etc en niet alleen maar als lijdend voorwerp op een bed te liggen. Maar ik ben niet ziek. Ik ben aan het genezen. Dat is waar mijn lichaam heel druk mee is.

Elke dag is er één dichter bij huis. De aftel kalender hangt voor m’n neus en elke dag komt er een dik kruis bij! We zijn bijna op de helft van deze opname! En de ene keer heb je dit heel helder voor ogen en het andere moment vergeet je dit en zie je het allemaal even niet meer zitten. En zo word je meegenomen op deze rollercoaster.

Accepteren. Dat is de kunst. Het voelt als opgeven. Maar dat is het niet. Accepteren dat het nu allemaal even niet kan, maar in de toekomst gaan we er volle bak voor vechten dat we al die dingen die we nu missen wel weer kunnen. Dat is het doel voor het aankomende jaar.