De operatie

Maandag 22 april werd de poortwachter gelokaliseerd. Van te voren had ik even opgezocht hoe dat zou gaan en wat ik las was dat ze met een naald vloeistof in de tumor zouden spuiten. Hier zag ik best wel tegenop, want dat leek me een vrij pijnlijk verhaal. Uiteindelijk bleek dat ze de vloeistof in je huid in de buurt van de tumor spuit en was het zelfs minder gevoelig dan bloed prikken. Daarna twee uur wachten en dan fotos maken. Gelukkig hebben ze hem gevonden en gelijk afgetekend voor de dag erna.

Dinsdag vond de operatie plaats. Amputatie van beiden borsten en het testen van de poortwachter. Wanneer deze foute cellen bevatte dan werd er gelijk een totaal okselkliertoilet uitgevoerd.

De meesten hier zullen het ritme wel kennen qua operaties. Het enige wat heel fijn zou zijn is dat je een bril op mag houden zodat je niet alleen maar wazige vlekken ziet die tegen je praten, maar ach zolang ben je ook weer niet bij.

Op de uitslaapkamer heb ik gelijk gekeken toen ik enigszins helder was in hoeverre je dat daar bent. Doordat ik op mijn werk al wel mensen had gezien met 1 of beiden borsten geamputeerd wist ik wat ik moest verwachten. En het was goed. Geen kanker meer in mijn lijf en de gezonde borst vormde geen risico meer. Rust. Het risico is zover dat kon weggenomen zodat ik dit hopelijk nooit maar dan ook nooit meer mee hoef te maken! 

En er was geen okselkliertoilet gedaan!! Nu nog op de uitgebreide test wachten om te horen of het niet alsnog in een nieuwe operatie moet gebeuren.

Terug op de afdeling ook nog een paar keer gekeken alleen, met Rob en de chirurgen. Wel daar overgegeven ondanks misselijkheidsmedicatie. Van de zuster moest ik eerst eten en drinken op hebben voordat ik naar huis mocht. En wat wilde ik graag naar huis. Ben zo klaar met het blijven slapen in het ziekenhuis want dat heb ik al een maand gedaan en dat vind ik meer dan genoeg. Dus heel rustig iets eten en drinken en Rob die hielp me gelukkig met het opeten van een fruitsalade, want die moest in ieder geval op van de zuster. Om acht uur ‘s avonds na de controles kwam het verlossende woord. Je mag naar huis. Ze loopt de kamer uit en wat denk je. Lientje moet weer overgeven…

Gelukkig kwam Rob net terug lopen van een rolstoel halen en die heeft het snel weggegooit zodat we toch nog die avond naar huis konden want je eigen bed ligt gewoon het allerlekkerst!