Een pechdag?

Tsja wat bepaalt dat je een pechdag hebt…?

Donderdag voelde toch een beetje als een pechdag. ‘S ochtends om negen uur een videogesprek met het radboud over het erfelijkheidsonderzoek. Van te voren dacht ik echt van waarom is dat nou nodig. Onderzoek m’n bloed en laat het maar weten wat eruit komt. Maar tijdens zo’n gesprek word je stil gezet bij de gedachte: wat als ik het doorgegeven heb aan m’n dochter? Wat als zij dit ook mee moet maken of dat ze de keuze krijgt om preventief haar borsten te laten verwijderen en m’n nichtjes? Tsja of er bij mij 1 of 2 borsten af gaan. Dat gaat ook moeilijk zijn, maar dat gaat over mij en niet over de mensen om wie ik geef…

Daarna op naar het ziekenhuis een intake gesprek voor bestralen. En dan hoor je in het gesprek opeens nieuwe dingen. Owh zijn er zeven klieren met kanker?! En de huid doet ook mee?! Oké dat wisten wij niet. En er zijn ook klieren van die zeven die niet weg te halen zijn met een okselkliertoilet, omdat ze te hoog zitten voorbij een bepaald bloedvat. #evenschakelen

Daarna op door voor het plaatsen van de mini-pac. Geen foldertje mee gekregen en ik had niet gegoogled, dus met m’n boerenverstand dacht ik dat gaat gewoon net zoals een biopt. Hup je wordt geroepen, ga maar liggen, verdoving, biopt en de groetjes. Het ging ietsjes anders…🫣

Daar gekomen waar ik me moest melden mocht ik plaats nemen op een bed, maar ik ben toch niet ziek… toen moest ik een blauw jurkje aan. Oeps op m’n benen staat nog een wintervachtje. Dacht dat valt er straks wel uit door de chemo😂 en daar ging ik met bed en al door het ziekenhuis. Wat een spanning. Het gaat zo anders dan gedacht. En thuis kun je doen alsof je niet ziek bent en als je je niet fit voelt door de chemo kun je nog wel denken we doen net alsof het een griepje is. Maar in een ziekenhuisbed klaar voor een ingreep lukt dat toch wat minder goed…

En dan word je ontsmet, ingepakt met blauwe doeken en een lieve verpleegkundige bij je hoofd. Daar is de chirurg. Helaas na meerdere prikken en pogingen krijg je te horen het is niet gelukt… aanprikken is moeilijk en twee keer slagader ipv de ader. Tsja dan houdt het op voor vandaag. Boos ben ik niet geweest. Ze doen heel hard hun best en ze gunnen je het zo dat het wel was gelukt. Maar verdrietig was ik wel. Over twee weken weer die spanning en verdoving en gedram en 27 december op naar chemo door een normaal infuus😬