Gevoelens

Heel herkenbaar lieve Eline. Geen blijdschap voelen als je hoort dat je man in remissie is, samen een beetje verdwaasd kijken naar het gebakje dat je toch maar hebt gekocht om het te vieren. De donkere wolk die boven je blijft zweven maar voor andere mensen niet zichtbaar is omdat je man er toch goed uitziet en alweer zoveel kan. De wereld ervoor en erna die niet met elkaar te vergelijken zijn…Ik denk dat het voor de lotgenoten hier allemaal even herkenbaar is. 
Veel liefs en een warme knuffel 😘🫂

Ja, dat komt omdat jullie, na de diagnose en zelfs ook na complete remissie, op een ander spoor terecht zijn gekomen, jullie zitten nu in de trein waarin de mensen zitten die ineens de vergankelijkheid van het leven hebben ervaren. Dat brengt psychologisch nogal wat teweeg.

Het is een trein die op een ander spoor rijdt, met een heel ander landschap achter de ramen, een andere snelheid en andere stations. De andere mensen, die deze heftige dingen niet hebben ervaren, kunnen het leven niet zien en aanvoelen zoals jullie het nu zien en aanvoelen.

Sterkte voor jullie allen en lieve groet,

Gerhard

Lieve Eline,

Zo normaal om je nu zo te voelen. Je bent de vanzelfsprekendheid van het leven en het vertrouwen in je lichaam helemaal kwijt. Het kost tijd om alles wat je hebt door- en meegemaakt te verwerken. Je hebt dit goed verwoord in deze blog en het zal voor velen hier heel herkenbaar zijn. Blijf er wel op vertrouwen dat je angst minder zal worden, maar het heeft tijd nodig. Veel erover praten en evt. van je afschrijven kan helpend zijn.

Sterkte daarbij en liefs, Monique

Wat beschrijf je dat goed en zo begrijpelijk! Jij bent je oude onbezorgdere leven kwijt, hebt je door vrijwel onmogelijke behandelingen  weten te wortelen, krijgt om je heen nog eens te maken ziekte en meer; hoe zou je dat moeten en kunnen relativeren? Jezelf staande houden lijkt me al een hele opgave! Mensen weten vaak niet wat te zeggen en proberen je moed in te praten, dat zal voor jou niet altijd die uitwerking hebben. Ik hoop dat je ook kunt aangeven dat je angstig bent en dat je het moeilijk vindt, dat geeft ook ruimte voor anderen om er met je over te kunnen praten. 
Ik heb heel veel respect en bewondering voor je dat je, terwijl je zo jong bent, dit traject zo hebt doorlopen. Jezelf weer opnieuw ‘uitvinden’ hoe je met deze ervaring (en gevolgen) om kan gaan kost natuurlijk tijd. Hopelijk helpt de lach en knuffel van je dochter om moed te houden! 
Hoop ook dat de reacties hier je ook een beetje kunnen steunen.  
Heel veel sterkte! 🌻
Groet, Marjolein 

Herkenbaar hoor Lientje! Mooi geschreven. En dit wordt vaak ook niet begrepen door de buitenwereld. ‘Wees toch blij dat je beter bent’ 

Je wordt je juist heel bewust van de kwetsbaarheid van het leven. Het feit dat er zomaar ineens kan gebeuren op élk moment en bij élke willekeurige persoon in je leven, maakt dat je op een hele andere manier in het leven komt te staan. 

Ik dacht even dat ik na een ‘steun gebaar’ voor deze mooie en herkenbare blog, door kon scrollen. Zoveel mooie reacties. Maar er blijft toch een zin hangen… ‘Als je kanker aan kan, dan kun je alles aan.’  Ik moet even puzzelen hoe ik hiermee zou dealen. Ik mis natuurlijk de context en het contact met de persoon die dit zegt. Maar als ik m van de meest positieve kant bekijk, lees ik dat je op de weg tot vandaag al zoveel geleerd hebt en hebt moeten aanpakken. Dat je deze vaardigheid bij heel veel andere zaken in t leven kan gaan inzetten. Wordt t leven dan minder zwaar? Makkelijker? Ik zou de garantie niet ‘verkopen’. Maar vertrouw op je veerkracht. Benieuwd hoe je zelf die zin meeneemt en wat je eruit haalt! 

Liefs!