Van dankbaarheid naar besef

Deze week kreeg ik tijdens de nachtvoeding deze dikke glimlach van Leah. Wat een lichtstraal in het donker. 

Tot nu toe klopte mijn voorgevoel elke keer weer. Na de uitslag, je hebt borstkanker, was ik er van overtuigd dat het gedaan was. Er was ook geen vechtlust. Nog een paar maanden te leven en proberen te genieten van Leah en dan… 

Wij zijn gelovig en deze week hebben we echt een biddende kring om ons heen ervaren! Vanaf donderdagavond ervaarden we beiden een rust. Wat er ook uit komt het komt goed. Als ik blijf leven, maar ook als het foute boel zou zijn. Beiden best goed geslapen en weer genoten van de ochtend samen.

 ‘S middags samen met Robin en mijn moeder op naar het ziekenhuis. Het slechte nieuws vertellen ze gelijk, maar het goede gelukkig ook. Geen uitzaaiingen!! Wat een opluchting. Wel onrust te zien bij de oksel op de PET dus er werd niet uitgesloten dat daar ook wat zit, maar biopt wees niks uit. Daarna werd alles besproken. Eerst chemo om eventuele uitzaaiing die nog niet zichtbaar zijn te bestrijden. Het zijn zware kuren die op de planning staan. Eerst 4 om de twee weken en dan 12 elke week. Maandag wordt dit verder uitgediept met de verpleegkundige. 

Thuis mag je het blijde nieuws vertellen en wat een opluchting gaf dit bij de mensen om me heen, maar bij mij kwam langzaam het besef. Wat een lange en zware strijd gaat dit worden. Kan ik dit aan? Ben ik hier sterk genoeg voor? Ik heb geen keuze voor Leah en familie, maar heb ik de vechtlust??