Alles heeft een ritme

Het liedje van Frizzle Sizzle blijft vandaag in mij hoofd zitten. Alles heeft een ritme: https://youtu.be/TwdO6F6sRJs

Vandaag ging mij  wekker om 06.30 uur, en ik hoefde gelukkig niet meteen mijn bed uit te komen. Maar de maagbeschermer en de andere pillen tegen de bijwerkingen van de chemokuur moest ik weer innemen. De chemokuur stond gepland om 09.30 uur in het Jeroen Bosch ziekenhuis.

Omdat ik nu in de PERISCOPE-II studie zit verandert er kwa medicijnen en chemokuren helemaal niks voor mij, het zijn nog steeds palliatieve behandelingen alleen op een andere plek, die ik niet zo goed ken. Mijn eigen ziekenhuis ken ik op mijn duimpje, want ik werkte daar al 16 jaar als logistiek medewerker, en ken vele collega's van gezicht of naam, het voelt voor mij nu ik daar patiënt ben als een nog grote familie dan toen ik daar nog aan het werk was, we gingen goed met elkaar om als collega's en ook toen ik daar als patiënt was.

In het Jeroen Bosch ziekenhuis, is het net allemaal weer even anders, ze hebben daar een ander ziekenhuis ritme, en weer kon ik mijn hele verhaal vertellen over wat ik heb meegemaakt vanaf het moment dat ik acute buikpijn klachten kreeg tot het moment van nu aan de 5de chemokuur Capox. En dan komen de nodige tranen en verdriet er weer helemaal uit. Ik vindt het zo stom dat ik ziek ben, en denk waarom nou. Mijn leven was goed zoals het was met zijn up's en down's, die iedereen weleens heeft. Maar nee, dat wordt je gewoon niet gegund, het leven wat ik kende is afgelopen. En dat voelt weer aan als een heel flink rouw proces waar je doorheen moet gaan,om weer verder te kunnen met het leven wat ik nu nog heb.

Naast dat ik in de ziektewet zit en de arbodienst bezig is met mijn medische gegevens op te vragen om zo een aanvraag te doen voor een WIA uitkering, kan ik ook nog op zoek gaan naar een nieuwe woning. En moeten wij van onze mooie plek dan ook afscheid nemen.

Waarom is dat dan, denk je misschien? Dat komt omdat mijn moeder bij mij in woont en ik eigenaar ben van het appartement. Als ik kom te overlijden dan moet mijn moeder van 70 jaar oud de erfbelasting betalen, zij is mijn enigste erfgenaam, en dat komt op een bedrag neer van meer dan € 112.000 eurootjes. Ik heb geen levensverzekering of zo en val dus buiten de boot, om het zo maar te noemen. De erfbelasting is een stuk duurder van kind naar ouder dan van ouder naar kind! Dat bedrag hebben wij niet zomaar klaar liggen, dus daarom hebben wij bij de WMO in onze gemeente aangeklopt en de situatie uitgelegd. Nu heeft mijn moeder een indicatie gekregen om op een levensbestendige woning te kunnen reageren, ook wel een "sociale huur appartement" in ons eigen buurtje. En gelukkig mag ik mee verhuizen, want ik ben een "aflopende zaak" volgens de gemeente. Met die indicatie staan we een beetje vooraan in de rij als er en geschikte huur appartement vrij komt, gelukkig werkt de chemokuur bij mij en hebben we nog tijd om dit allemaal te gaan regelen en te ondernemen.

Ik ben nogal praktisch ingesteld en heb even uitgezocht wat er zou gebeuren als ik kom te overlijden. Nou dit dus. Het leven kan je van alles afnemen, wat je in de loop van de jaren hebt opgebouwd, maar toch ga ik door, en werk en bouw aan het leven wat ik nu wel heb.

Leuk gezegde als de ene deur sluit gaat er een andere open, of misschien gaan er wel meerdere open. Niks is voor altijd en de wereld heb je te leen, ooit moet je alles afgeven of achter laten. That's live, geniet er van zolang je kunt!

Leuke afsluiter van deze blog: That's Live van Frank Sinatra. https://youtu.be/TnlPtaPxXfc

Tot de volgende blog 👋