In contact met je Tumor

Op het moment van dit schrijven zit ik in de wachtkamer voor een nieuwe CT-scan, deze krijg ik om de drie maanden. Zodat ze kunnen zien of de chemokuren wel "nut" hebben, mocht dat niet zo zijn, dan hebben ze nog een laaste soort chemokuur voor mij (volgens het Jeroen Bosch Ziekenhuis) en daarna is het echt voorbij met de behandelingen. Maar zo ver is het allemaal nog niet, eerst deze CT-scan maar afwachten en hopelijk slaan de chemokuren aan en kunnen we doorgaan met behandelen.

Op het moment voel ik me TOP, hahaha. Ja, het is echt waar. Ik sport weer regelmatig, maak flinke wandelingen van 10 KM. ik heb me zelfs weer ingeschreven bij de KWBN (Koninklijke Wandelbond Nederland) Omdat ik weer zin heb om mee te doen met uitgezette wandeltochten in de buurt, het geluk is dat er in Nijmegen elk jaar de Vierdaagse wordt georganiseerd, dus aan wandeltochten in de buurt is er geen gebrek. Nu denk je misschien: Kan dat eigenlijk wel met die chemokuren? Ja, op het moment wel. Als ik een chemokuur krijg, zelfs een dubbele dan ben ik 2 a 3 dagen er moe van, daarna knap ik weer heel gauw op en kan ik van alles doen. Natuurlijk, soms eind van de middag en zeker in de avond, merk ik echt wel dat ik te moe ben om nog naar de TV te kijken, en dan ga ik al rond 21.00/21.30 uur naar bed. Maar Ik vindt het wonderlijk, dat ik nog zoveel kan doen, ondanks dat ik elke week, drie weken lang toch maar effe een chemokuurtje binnen krijg. Ik snap er zelf ook niks van, maar de oncoloog zei de laaste keer dat ik haar zag nog, dat ik heel goed op deze chemokuren reageer.

Tijdens het gesprek met de oncoloog, doet ze ook altijd een lichamelijk onderzoek bij mij, zoals even op de buik kloppen om te horen of het nog hol klinkt, de longen even beluisteren, de lymfeklieren even voelen, gewicht opnemen, en ga zo maar door. De afgelopen keer had ze ook een aankomende arts in opleiding erbij, dus het onderzoek werdt natuurlijk een beetje uitgebreid met voelen op mijn buik. En tijdens dat voelen, voelde ik voor het eerst goed de tumor in de maag, het was alsof je voor het eerst contact maakt met iemand of iets. Natuurlijk voel ik de tumor ook als ik op mij zij ga liggen in bed, of als ik iets te veel gegeten heb, dan krijg ik ook protesten vanuit mijn maag. Maar wat de oncoloog deed met het lichamelijk onderzoek was weer totaal iets anders, echt een andere ervaring. En zo had ik voor een moment echt even contact met mijn tumor. Soms denk ik nog steeds misschien is de tumor wel weggegaan door de vele chemokuren. Maar opdat moment wat de oncoloog met het lichamelijk onderzoek deed, en ik echt de tumor voelde. Dacht ik, Ja! Je zit er echt en nog steeds helaas.... Maar het heeft me wel een mooie ervaring gebracht, ik heb echt contact met mijn tumor gehad. 

Dit klinkt misschien allemaal een beetje raar voor je, maar die tijd is geweest, dat ik ervoor weg kan en kon kijken en net doen als of die hele stomme tumor niet bestaat. Of het spreek woordelijk gezegde "Je kop in het zand steken"  NEE, je kan maar beter de "koe bij zijn hoorns pakken" En er proberen ermee te leven, want je leven wordt toch nooit meer zoals het was. Dus "Vooruit met de Geit" 

Op 4 april 2023 heb ik weer een gesprek en waarschijnlijk ook een "lichamelijk" onderzoek bij de oncoloog. Hopelijk heb ik dan goed nieuws te melden, en gaan we door met de chemokuren. Fingers crossed 🤞

En natuurlijk nog een te gek, grappig liedje, in die tijd toen de danspasjes en de tekst nog lekker simpel waren. Heerlijk!

Baccara met Cara Mia - jaar 1977

Ze hebben wel gelijk: De sterren zullen altijd blijven schijnen en de maan zal ook op je neer kijken. 

Tot de volgende blog 👋