Dinsdag 25 juni.... de BSGI Scan (Mammoscintigrafie)
Maandag de 24e ben ik, na 2 weken vakantie, weer aan het werk gegaan. Ik ben helaas nog steeds niet helemaal hersteld van de voorhoofdsholteontsteking en heb gisteren een neusspray gekregen van de huisarts. Verder voel ik mij wel oke en ik ben dan ook van plan de komende 3 weken gewoon naar mijn werk te blijven gaan. Over 3 weken ben ik weer een weekje vrij en daarna volgt de borstsparende operatie. Sommige mensen adviseren mij om me ziek te melden, maar van thuis zitten word ik ook niet beter en dan ga ik alleen zitten piekeren. Laat mij dus maar lekker werken.
Afijn dinsdag 25 juni word ik om 14.15 uur in het Alrijne Leiderdorp verwacht voor de BSGI scan. Ik krijg deze scan omdat er, naast de reeds bekende tumor aan de linkerzijde, ook een vage plek van zo'n 3 cm aan de bovenkant van mijn borst te zien was op de mammografie en echo waarvan niet duidelijk vastgesteld kon worden wat dit was. Het is een harde schijf die ik soms voel en dan heel pijnlijk is, maar die soms ook weg is. Waarschijnlijk heeft dit met mijn cyclus te maken en zijn dit opgezette melkkliertjes, maar de scan moet dit uiteindelijk definitief gaan uitwijzen.
Ik ben behoorlijk zenuwachtig voor deze scan, want ik heb begrepen dat mijn borst in eenzelfde soort apparaat geklemd wordt als bij de mammografie. Echter duren de foto's nu 8 minuten per keer. Ik heb mijn casemanager hier van tevoren nog even over gemaild en zij heeft me verteld dat deze scan lang niet zo pijnlijk is als de mammografie, maar dat ik voor de zekerheid wel 2 paracetamollen kon slikken. Verder heb ik haar gevraagd of zij kon zorgen dat de uitslag van deze scan verschoven kon worden naar de ochtend. De uitslag krijg ik nl op mijn verjaardag en dit stond pas voor het einde van de middag gepland. Gelukkig heeft Manouk dit naar de ochtend om 8.10u kunnen verzetten. Ik vind zo'n casemanager trouwens wel echt heel fijn.
Terug naar de BSGI scan. Ik word door een jongeman meegenomen naar een kamer waar hij een radioactieve vloeistof in mijn arm spuit. Dit duurt een paar minuutjes en doet slechts heel eventjes een beetje pijn als de naald erin gaat. Ondertussen legt hij alles rustig uit. Na de injectie ga ik nog even snel plassen en dan gaan we een andere kamer in. Hier mag ik mijn bovenkleding uit doen en dan gaan we beginnen met de scans. De borst moet net als bij de mammografie tussen 2 platen worden geklemd. Dit is wat passen en meten en niet heel erg prettig. Als de boel eenmaal op zijn plek zit, doet het gelukkig geen zeer. Bij de mammografie wordt als het ware de bankschroef nog even aangedraaid, bij de BSGI gebeurt dit niet. Wat de BSGI echter wel pittig maakt is dat je vervolgens 8 minuten stil in dezelfde houding met je borst geplet in de mangel moet blijven zitten. Ik durf in het begin amper te ademen, maar kom er al snel achter dat ik dat natuurlijk geen 8 minuten ga volhouden, hihi! De arts zet een muziekzender naar keuze op en af en toe geeft hij de tijd aan. "we zijn op de helft of nog 1 minuut". Ik schat in dat een muzieknummer gemiddeld 3 minuten duurt dus daar probeer ik me een beetje op te focussen en als het 3e nummer op de radio komt, denk ik: 'bijna klaar!'.
Na de eerste foto volgt de volgende en dan nog 1. De 3e foto gaat een paar keer mis, want de borst schiet steeds een beetje los. Deze moet tot 3x toe opnieuw. Dan volgt de 4e foto en daarna wil de arts eigenlijk ook nog een Cleopatra foto maken van de zijkant van de borst, waar de tumor zit. Bij elke foto moet ik op een vermoeiende manier gaan zitten, met mijn rug gedraaid, mijn nek geknikt, mijn arm opzij of in de lucht. Om dit dan vervolgens 8 minuten vol te houden. Het doet allemaal geen pijn, maar prettig is het niet. Daarbij blijft de arts maar focussen op de plek van de tumor die hij er graag op wilt krijgen, maar wat hem niet lukt. Ik zeg hem dat ik had begrepen dat de BSGI scan bedoeld was om de plek aan de bovenkant van mijn borst te bestuderen, omdat hier een plek van 3cm met ondefinieerbare 'activiteit' was waargenomen. De arts bleef echter maar de focus houden op die zijkant, waardoor ik een beetje van slag raakte. Op een gegeven moment werd er zelfs nog een 2e arts bijgehaald en bij haar lukte het wel om bij de 6e foto de tumorkant er goed op te krijgen, maar ook haar hoorde ik fluisteren dat het toch niet om die tumor ging maar om wat anders.
Na een klein uur en 6 foto's van ieder 8 minuten stond ik weer buiten met een vreemd gevoel. Blij dat het erop zat, maar het was allemaal wel anders gegaan dan ik had verwacht. De arts had me ook een paar keer gevraagd of ik de plek kon aanwijzen die volgens mij onderzocht moest worden. Betekende dit dat hij die plek op de foto's niet kon zien. Dat zou een goed teken zijn. Maar waarom wilde hij ook die tumorplek er nog op heb, want daarvoor kwam ik nu toch niet. Heeft hij dan daar nog iets waargenomen?! Ik was er helemaal niet gerust op en nu begon weer het lange wachten tot de uitslag.
's Avonds op tijd naar bed gegaan, want ik was helemaal gesloopt.