Vrijdag 2 augustus... de uitslag van de operatie

Vandaag krijg ik de uitslag van de operatie. Mijn ouders rijden Peter en mij naar de Mammapolie (of zoals wij het inmiddels noemen... de Memmenpolie) in Leiden. Mijn ouders wachten bij de leestafel in de centrale hal en Peter en ik gaan naar mijn afspraak. Bij de afspraak is mijn Casemanager Manouk en een andere dame, waarvan ik de naam en de titel niet meer weet, aanwezig. Ik krijg eigenlijk meteen goed nieuws. De tumor is eruit, de snijranden zijn schoon en dat geldt ook voor de poortwachtersklier. M.a.w... ik ben kankervrij!!!! 

En nu?! is mijn vraag. Ik ben er vanuit gegaan dat ik sowieso bestraling zal krijgen en ook hielt ik rekening met anti-hormoontherapie. 

De bestraling komt er inderdaad. Preventief voor het geval dat er toch ergens een kankercelletje is gaan zwerven door de borst. Ik vraag hoe vaak ik bestraald zal worden en daar kunnen ze helaas geen antwoord op geven. Ze vermoeden 5x, maar zeggen er ook bij dat het bij iedereen anders is dus dat het ook zomaar 15x kan worden. En dan de anti-hormoontherapie... deze zal in mijn geval zo'n nihil effect hebben dat ze me deze ellende gaan besparen. De nadelen wegen niet op tegen de voordelen en dus geen anti-hormoontherapie! Wat een opluchting, want ik hoor hierover veel negatieve verhalen in mijn omgeving. 

Tot slot bekijkt Manouk nog even de wond en alles ziet er goed uit. We lopen nog even met haar mee naar een andere ruimte waar ze me nog wat meer informatie geeft over het vervolgtraject. In principe zal de bestraling in het LUMC zijn binnen 6 tot 8 weken. Normaliter is dit 4 tot 6 weken, maar vanwege de vakantieperiode loopt alles een beetje uit. Ik hoef zelf niks te doen en krijg vanzelf een oproep hiervoor. Verder volgt er binnen 3 maanden een telefonische check-up met Manouk, na 6 maanden een medische check-up in het ziekenhuis en pas in juli volgend jaar moet ik zelf even bellen voor een mammografie. 

Na een klein half uurtje lopen Peter en ik weer richting de centrale hal waar mijn ouders zitten te wachten. Ik voel dat ik hoogstwaarschijnlijk ga huilen, zodra ik ze zie dus ik besluit meteen te roepen dat alles goed is en dat de kanker weg is, want ik wil niet dat ze schrikken van mijn tranen en denken dat de uitslag negatief is. We hebben allemaal een brok in onze keel en zijn natuurlijk mega opgelucht. Met een grijns van oor tot oor rijden we naar huis. Ik breng ondertussen vrienden en familie op de hoogte via Whatsapp.