Over mij
Ik heb al vaker op kanker.nl gekeken, maar nu voel ik de wens om mijn verhaal te delen.
Ik had begin vorig jaar een moedervlek op mijn rechterdijbeen die zat te vervelen. Af en toe jeuk, gewoon vervelend. In Januari heb ik mijn oudste zoon geholpen met een verhuizing, en toen bleek die moedervlek een beetje te bloeden. Pleiser erop, en weer door. Een paar weken later ook bij mijn moeder geholpen wat spullen af te voeren, ook weer een bloeding, nu zat mijn broek flink onder. Hmm, toch maar even naar laten kijken. Huisarts zij gelijk die moeten we verwijderen, dus ok bij verpleegster laten verwijderen, ik vond wel dat ze nogal flink aan het snijden was, maar ok.
Week later uitslag, het bleek kanker. een dikte van 6 mm, en dat is flink. Dan gaan er alarmbellen af, en gaat de poortwachter procedure in beweging. Dat betekent een punctie van de dichtsbijzijnde lymfeklieren om te zien of die geinfecteerd zijn. En inderdaar, daar werd iets gevonden. Tja, dan ineens daalt het in, vroeger lekker op vakantie naar Spanje en Griekenland, vooral niet smeren, want waar was dat nou voor nodig, en nu heb je dus kanker.
Affijn, begin april operatie. De plek rond de moedervlek wordt rondom met een straal van 2 cm weggesneden, dat is dus nogal een stuk. Verder lymfeklieren eruit. Ik had er 4 geteld, maar het bleken er 13 te zijn. En 3 daarvan waren geinfecteerd.
Vervolgens herstellen. Op zich voelde ik me niet eens zo slecht, ik kon snel weer lopen, weinig echte pijn. Dat was dus goed. Een goede maand later voelde ik me 's avonds niet zo lekker, ik dacht koorts te hebben. Dus op zondag naar de eerste hulp, ik had bijna 39 graden koorts. Infectie in de wond. Dus is er een drain aangelegd, en antibiotica. Na een dag of 6 mocht ik weer naar huis. Vier weken later ongeveer hetzelfde feestje. Ik dacht ik rij zelf even om te checken, hoeft mijn partnet niet steeds haar werk neer te leggen. 40.3 graden koorts, blijft u maar meneer. Weer 7 dagen ziekenhuis, nog groter gat voor de drain, maar het begon te herstellen. Intussen door de stress en tegenvallers weer gaan roken, slecht, weet ik.
Daarna begon eindelijk het herstel. Ik begon weer met werken, bouwde langzaam op, zit inmiddels op 60%, en tot voor kort ging het goed.
Moet wel met een kous lopen en zitten vanwege de vocht huishouding in mijn been, maar ok. En daarnaast immunotherapie, wat vooral wat kleine onstekingen in de huid geeft, en vermoeidheid, vooral een week na de behandeling. Maar geen ernstige bijwerkingen.
Afgelopen december zijn we weer eens naar een warm land geweest. Veel smeren natuurlijk, nu wel, maar dat deden we sowieso al.
In het vliegtuig zat ik niet zo makkelijk, er zat een plekje onder mijn been te vervelen. Vast een ontsteking, die heb ik al meer gehad.
Uiteindelijk begin januari naar de huisarts, want die plek bleef maar vervelen, en ik kreeg er een tweede bij, waarvan ik zoveel pijn had dat ik een nacht slecht sliep. Dus een echo gepland. De echo wees niet, zoals verwacht, op een cyste, maar het was iets dat goed doorbloed is. Dus weer alarmbellen, vooral bij mijzelf. Met de specialist gesproken, kan dit te maken hebben met de immunotherapie? Waarschijnlijk niet was het antwoord. Laten we maar een biopt nemen, dat kunnen we zien wat het is. Pijnlijke biopten genomen, twee stuks, de bal in mijn been is zo'n 2,5 cm, hoewel het van buitenaf veel groter lijkt.
Morgen dus uitslag van de biopt. Het zou zomaar kunnen zijn dat er dus toch weer een tumor is gevormd, ondanks de immunotherapie. We gaan het zien.
