HET HEEFT EVEN GEDUURD.........

Het heeft even geduurd voordat ik weer de moed had om een blogbericht te plaatsen, de moed en zin is er nu en ik zal een update schrijven over oude en nieuwe problemen. Het is nu alweer bijna 6 jaar geleden dat ik een operatie had aan de alvleesklier , een staart restrectie en verwijdering tumor. Ieder jaar een nieuwe controle om te zorgen dat we er op tijd bij zijn als er een nieuwe tumor opduikt, die overigens in het hele lichaam zich kan openbaren. Altijd angst en paniek betekend dat ook al wil je dat niet erkennen . Gelukkig heb ik goede psychologische  en psychiatrische begeleiding via ARKIN Ouderen Zorg in Amsterdam een echte aanrader dat ARKIN. Door de PTSS die ik heb opgelopen na de operatie, een heftig IC trauma met hallucinaties, heb ik het vaak moeilijk te danken aan de grote hoeveelheden KETAMINE het Vietnam-medicijn  voor oorlogs buikwonden uit de 60er en 70er jaren. De postoperatieve problemen die er ook nog steeds zijn in 1ste instantie fysiek maar ook in de geest zullen we maar zeggen. Ik ben het afgelopen jaar meerder malen geopereerd eerst in het begin van het jaar 2x aan het hart in beide boezemkamers en het plaatsen van een REVEAL voor het hart dat de hartslag meet. En toen werd het zomer….Na een heerlijke vakantie van 4 weken  in Zuid Frankrijk in onze blokhut bij BRIVE en ook nog enkele dagen in Lourdes kwamen wij begin Juli thuis. Ik had ondertussen al wat pijn in de maag de eerste 2 weken gingen goed ondanks de belemmering van het lopen door de beklemmingen van de zenuwen in de onderste ruggenwervels een chronische pijn waar slecht injecties nog een beetje verlichting geven, De foto is van Dr. Vranken  van het ACIBADEM ziekenhuis in Amsterdam die mij al jaren behandeld enn onlangs weer 2 prikken gaf.. De 3de week van juli werd plotsklaps de pijn zeer heftig in de buik , iedere dag meer  en meer tot ik het ’s avonds niet meer uithield en met spoed naar het OLVG ziekenhuis ging, Daar aangekomen na uren wachten eindelijk op een bed  gelegd en de onderzoeken konden beginnen , bloed als eerste 2 uur wachten op de uitslag ik lag te kermen en kreeg een infuus met wat pijnstilling, er kwamen een arts en verpleegster die bij mij bleven het was niet best allemaal een echo werd gemaakt en toen ging het snel ’s nachts naar een operatiekamer helaas zonder een anesthesioloog want die was niet beschikbaar en daar ging men aan de slag.  Ik had een zeer zware galblaasontsteking en een longontsteking allebei levensgevaarlijk voor een man van 68 die leeft zonder milt  Ze moesten het doen zeiden ze helaas zonder narcose maar de buikwand konden ze wel verdoven, ik werd geprikt en na enkele minuten zag ik het mes door mijn buikwand heengaan ik had bijna 41 graden koorts het mes leek wel supergroot maar was natuurlijk kleine de incisie gaf wat problemen omdat de buik natuurlijk vol littekenweefsel zat. Ik zou aangeprikt worden in de galblaas met een dikke drain zodat deze kon leeglopen in een zak, het was erg vervelend en zeer pijnlijk om de drain goed te krijgen ik schreeuwde het uit het is ook niet niks zonder verdoving in de buik maar slechts alleen de buikwand was verdoofd. Het eerstvolgende wat ik me kon herinneren was dat ik alleen in een kamer lag waar om de zoveel minuten iemand binnen kwam , ik lag aan enkele lijnen gelukkig geen katheter die haat ik, maar infuus en zuurstof  en een bloeddrukmeter dus dat viel mee , er werd continu bloed afgenomen en mijn ontstekingswaarden waren zo verschrikkelijk hoog dat men zich zorgen begon te maken toen ging het licht uit. Na 2 dagen gevochten te hebben voor mijn leven kwam ik bij helaas nu met katheter en voedingssonde , ik had zeer veel pijn en kreeg na 2 dagen zeuren pas een morfinepomp. Ik gebruik geen opiaten meer nadat ik daarvan via verslavingszorg er vanaf geholpen was op mijn verzoek maar daarover een ander keer.

Die pomp moest nu wel, de derde dag trouwens lag mijn drain op de grond aan een volle zak, nu werd er wel een operatie gepland met narcose en diezelfde dag weer een nieuwe drain aan de zak. Ik heb toen 2 weken daar gelegen en mocht eindelijk naar huis was nog wel behoorlijk ziek maar men kon niets doen ik moest minimaal 6 weken afkoelen voordat ze de galblaas zouden verwijderen dus naar huis een ziekenhuisbed was geregeld en dagelijks verpleging thuis, ik kon niks alles had me uitgeput en was 12 kilo afgevallen, de drain heeft er tot de operatie ingezeten  tot eind augustus. Er was een plan gemaakt voor de operatie door Dr Karstens 1 dag van te voren opname en proberen met 5 kleine incisies  en mocht dat niet gaan een grote  incisie in de buik, hij verwachte wel complicaties en ik zou na de operatie nog enkele dagen blijven. Het liep echter totaal anders……Ik had net een PET scan gehad in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis waar de uitslag goed was alleen kreeg ik van mijn specialist te horen dat ze een abces of iets dergelijks hadden gezien op de scans deze zat op de achterkant van de lever bovenaan en was vrij groot. Ook dit liet ik doorsturen naar mijn chirurg. De telefoon ging hallo met Dr. Marsman ik ga u opereren want dr. Karsten is er niet tot december. Ik verwacht u dan en dan de info word verstuurd ik zei gaat het volgens de afspraak met dr. Karsten wel met een opname 1 dag van te voren , nee nee zei hij u komt ‘s morgens en mag eind van de dag weer naar huis, ik was verbaasd en zei hem dat zijn collega totaal andere afspraken had gemaakt maar daar wilde hij niet aan , ik heb dit zo bepaald ik doe het altijd zo en de plek op de lever vroeg ik daar wist hij niks van pfffttt wat een gesprek , ik wist uit ervaring waar hij wel tegen op zou lopen als ik geopereerd werd dus eind augustus gebeld met het ziekenhuis een middag ervoor mijn suiker was weer eens onmeetbaar 30+ en vertelde dat de afdeling en vroeg of oik me de volgende dag wel kon laten opereren , komt u maar gelijk dan gaat u aan het infuus en kunnen we u suiker beter reguleren dus dat gedaan hebbende lag ik op zaal met prachtige mensen op bed . De volgende ochtend werd ik geopereerd en weer terug op zaal ik had de arts niet gezien omdat ik al onder zeil was. De verpleging kwam bij mij en vertelde dat het een zeer lastige operatie was geweest et veel complicaties. De volgende dag verrekte ik van een verschrikkelijke pijn de arts kwam en zei u gaat vandaag naar huis ik vertelde van de pijn maar hij wilde niet luisteren wat een kwal was die man. De verpleging en zaalarts hielden me uit eindelijk daar . de pij ging maar door en ik was wederom behoorlijk ziek mijn buik voelende ging alles heen en weer en ik vermoede dat ik een bloeding had gehad Marsman kwam weer eens langs   de 4de dag en zei dat is onmogelijk ik doe mijn werk goed. De 6de dag ik lag er nog steeds met koorts en verhoging ontstekingswaardes skyhigh , ik zat op de stoel bij het raam met het infuus de stoel was naast mijn bed , ha ik zie dat het goed met u gaat u mag vandaag naar huis , ik zag de verpleging fronsen en melde dat het juist niet zon goed met me ging ook ik reageerde en vroeg hem hoe hij kon zien dat het met mij goed ging hij antwoorde als je in een stoel zit gaat het meestal beter , inlezen deed hij waarschijnlijk niet aan. Er werd besloten een echo te maken en daar zag men veel op veel residu en een ontsteking in de buik die oorzaak zou zijn voor de hoge waardes. @ dagen later werd ik geopereerd weer onder narcose en nu om een drain te plaatsen in de lege buik, ik werd wakker gemaakt en er was paniek ik werd door 4 man overgegooid op mijn bed en rennend door de gangen naar de scan afdeling gebracht waar ik gelijk de scan in ging , Ik hoorde de opluchting van al die  mensen die erbij waren , wat bleek met het maken van de incisie spoot het bloed eruit in grote hoeveelheid men was bang een ader te hebben geraakt en dat ik aan het bloeden was. Gelukkig was dat niet het geval dus terug naar de OK waar ze me niet opnieuw onder narcose dorsten te brengen ik heb nog maar 39% longcapaciteit en weer een pijnlijke behandeling van het plaatsen van een drain voor het afvoeren van bloed en recidive . Het lek was gevonden ik ging zwaar aan de antibiotica en morfine . de arts Marsman verscheen de volgende ochtend weer nou het viel mee en klein beetje bloed en een ontsteking , ik vroeg hem of hij niet wist wat er gebeurd was hij keek de verpleging aan en die vertelde het hele verhaal mmm was zijn antwoord , ik heb hem daarna niet meer gezien en uiteindelijke na 16 dagen  na het weghalen van de drain mocht ik naar huis ik heb nog tot in december verpleging gehad die 3x per week kwamen zo geweldig. Veel van mijn makkes zijn te wijten aan de Net tumoren en vooral de behandeling , het lichaam is krachtig door de wil maar ook zwak door het niet goed functioneren een kleine opsomming Een halve schildklier, een halve pancreas , geen milt, geen galblaas , COPD de hoogste graag , Diabetes niet instelbaar en insuline afhankelijk, hartpatiënt , moeilijk ter been en versleten knie die niet vernieuwd wegens levensverwachting ….. ik kan nog wel 86 worden maar mijn vrouw is bang dat ik ieder dag er niet meer kan zijn en dat is verdrietig ieder dag is er toch een zeg ik altijd .Ik doe mijn best  blijf positief en strijdbaar de hoop hebbende dat ik geen tumoren meer krijg , de tumor zeer hard groeiend in hals is slecht onderzocht daardoor ben ik nooit gewaarschuwd voor NET tumoren ook de cystes 2x uit de borst gaven aanwijzing maar daar werd niks mee gedaan in het OLVG. Op naar de volgende uitdaging het waarschijnlijke abces op de lever er si niks mee gedaan het laatste half jaar in het OLVG dus nu naar een ander ziekenhuis ACIBADEM tijd voor verandering!!!!  Ik breng mijn tijd door met het maken van kunst in beperkte oplage en muziek  ara-art-asd.com dus doelen zijn er zat .