...het was me het weekje wel
Zoals ik in mijn vorige blog al vertelde heb ik een overvolle agenda .
Dus nu maar even een update over de afgelopen week met iets teveel bezoeken aan ziekenhuizen ,, onderzoeken en andere hobbels die mijn leven even bepalen.
Overigens was de week gevuld met van alles wat juist niet met de alvleesklier te maken had , met uitzondering van de voedingsdeskundige en de psycholoog;
...........Ja het was me het weekje wel .
En zo zag mijn agenda er dan uit .
Op maandag samen met mijn vrouw Carla naar de psychosociale oncologie een goede move en het helpt ons om tegenover elkaar op de juiste weg te blijven als een soort steuntje in de rug , gelukkig zijn we het station van onbegrip naar elkaar en zinloze ruzies hierover allang voorbij , en ik spreek nu voor mezelf ,enig zelfonderzoek was daar wel voor nodig.
Dus zeker een aanrader om naast de medici een ander soort helpend contact te hebben.
Ook nog even bloed laten afnemen in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis voor mijn internist waar ik later afgelopen week een afspraak mee had.
Dinsdag begon met een haperende telefonische afspraak met de diëtiste van het AvL , dit werkte voor geen meter en we begrepen beide niet waarom dit telefonisch moest .dus snel het gesprek gestopt en een afspraak gemaakt voor over 2 weken .
De middag werd gevuld met een vervelend onderzoek van mijn kaakchirurg van het OLVG in verband met het door onder andere het AvL onderzochte gedeelte van de speekselklier met een verdenking van een mogelijke tumor.
Conclusie van de artsen waarschijnlijk een steentje in de klier die voor veel vervelende klachten zorgt en verwijderd moet worden met een kijkoperatie die alleen in het Spaarne ziekenhuis of het AMC kan omdat daar de juiste operatiemiddelen zijn , aankomende maandag krijg ik te horen waar en wanneer.
Eind van de dag begonnen met Moviprep te drinken om de darmen te legen voor de onderzoeken van woensdag , door het gebruiken van grote hoeveelheden morfine en daarnaast creon had ik grote moeite en veel pijn om me te ontlasten maar wat moet moet zei mijn vader altijd.
Woensdag al om half 7 alweer aan de Moviprep en rennend naar het toilet 3 uur lang pijn maar uiteindelijk ontlast pfffttt .
Ik had ook al om half 10 een afspraak met mijn internist waar ik dus niet heen kon voor de uitslagen , mijn vrouw is daar heen gegaan voor mij en kwam thuis met nu eens goed nieuws over mijn bloedwaardes aangaande de diabetis, lever en nieren.
Enige opluchting dus op dat moment toen ik nog niet wist dat deze dag behoorlijk dramatisch zou worden en een behoorlijke aanslag op mijn rek , ik schrijf hierover omdat ik juist in deze blogs zo open mogelijk wil zijn en dit later als het beter is nog eens kan lezen hoe het ging en jullie lezers inzicht te geven in het leven van een patiënt..
De woensdag stond grotendeels in het teken van een colonscopie en het nemen van puncties in het laatste , of is het het eertse gedeelte van de dunne darm, een moeilijk bereikbare plek , dit onderzoek zou onder volledige sedatie plaats vinden .
Dus met de zenuwen naar het AMC , een nare wachtruimte en een uitloop van een uur voordat ik aan de beurt was , niet zo bevordelijk voor een zenuwachtige patiént als ik.
Hup de operatiekamer in mijn kleren in een hoekje "doet u dat blauwe broekje maar aan met een gat van achteren " zei de jonge verpleegster lachend zei ik "die ken ik alleen van postorderbedrijven maar ik doe dat niet aan zie me maar zoals God me heeft geschapen ".
Liggend op de operatietafel al in een lichte paniek door het plaatsen van het infuus kwamen de arts en de anestesioloog binnen gevold door een soort engel de verpleegster Marjolein , De dromenmaker ging even naar mijn longen luisteren die volgens mijn longarst van het OLVG goed bevonden waren "nou meneer Bouwman dat klinkt niet best veel gepiep en slijm zo te horen" , ja dat heb ik altijd en mijn longen zijn momenteel juist zeer goed , voor mijn doen dan dus ik begreep niet helemaal wat er bedoeld werd .
Er werd een 2de anestetioloog bij gehaald , de baas dus , die na enkele ogenblikken geluisterd te hebben naar mijn longen besloot dat de operatie niet door zou gaan met de opmerking "änders staan we straks op de Parnasusweg".(de rechtbank in Amsterdam )
Daar lag ik dan de arts praatte nog even op mij jn dat hij het zou willen proberen zonder sedatie , maar ik ondertussen helemaal de weg kwijt vroeg ze snel om alles los te maken ik wilde alleen nog maar weg , weer een tegenvaller in het AMC behoorlijk aangedaan ving mijn vrouw mij op en voor de 2de keer in een week na een ervaring in het AMC moest ik huilen.
De donderdag welke een rustdag zou zijn zonder dokters en ziekenhuizen liep natuurlijk ook weer anders snel een afspraak gemaakt met mijn huisarts en haar laten luisteren naar mijn longen , niet anders dan anders was haar conclusie .
Ook nog even een belafspraak gemaakt met mijn longarts om alles te bespreken wat was voorgevallen
Verder de dag gebruikt om mezelf maar weer eens bijeen te rapen en te kijken naar de toekomst samen met mijn vrouw, het prachtige perspectief van de robotoperatie in het UMC in januari/februari om mij te verlossen van de NET in de alvleesklier voorzichtig denkend aan een vakantie in juni naar zuid-frankrijk waar ik helaas met de kerst dit jaar niet heen kan en zo voort mijmerend over een kwalitatief beter leven waar ik uiteindelijk op uit ben.
Vandaag vrijdag 1 december de longarts belde mij al vroeg , vorige week had hij mij gezien en onderzocht , hij begreep er helemaal niks van en zou een brieg schrijven voor het AMC meer was er niet te doen.
De 2de MRI stond op het programma vandaag in het AvL eerst nog even een bloedonderzoek laten doen en toen maar weer eens een tunnel in waar ik ook weer klem zat en de plaat op mijn lichaam mij het ademhalen bijna onmogelijk maakte , waarom word er toch altijd naar het gewicht gekeken en nooit naar de buikomvang vraag ik mij steeds af , gezien het zeer grote belang van dit onderzoek vanwege het verdachte beeld van de prostaat toch doorgegaan met een stop en een gedeelte moest over aangezien het klem zitten tot gevolg heeft dat als ik ademhaal het hele lichaam beweegt.
Nu 5 december eindelijk een uitslag over de prostaat laten we hopen dat het meevalt.
De belevenissen van mij zijn hopelijk nog te volgen en ondanks tegenslag hier en daar heb ik nog steeds vertrouwen in de toekomst en heeft de hoop mij nog niet verlaten reken daar maar op
Uw Arthur Bouwman
Dus nu maar even een update over de afgelopen week met iets teveel bezoeken aan ziekenhuizen ,, onderzoeken en andere hobbels die mijn leven even bepalen.
Overigens was de week gevuld met van alles wat juist niet met de alvleesklier te maken had , met uitzondering van de voedingsdeskundige en de psycholoog;
...........Ja het was me het weekje wel .
En zo zag mijn agenda er dan uit .
Op maandag samen met mijn vrouw Carla naar de psychosociale oncologie een goede move en het helpt ons om tegenover elkaar op de juiste weg te blijven als een soort steuntje in de rug , gelukkig zijn we het station van onbegrip naar elkaar en zinloze ruzies hierover allang voorbij , en ik spreek nu voor mezelf ,enig zelfonderzoek was daar wel voor nodig.
Dus zeker een aanrader om naast de medici een ander soort helpend contact te hebben.
Ook nog even bloed laten afnemen in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis voor mijn internist waar ik later afgelopen week een afspraak mee had.
Dinsdag begon met een haperende telefonische afspraak met de diëtiste van het AvL , dit werkte voor geen meter en we begrepen beide niet waarom dit telefonisch moest .dus snel het gesprek gestopt en een afspraak gemaakt voor over 2 weken .
De middag werd gevuld met een vervelend onderzoek van mijn kaakchirurg van het OLVG in verband met het door onder andere het AvL onderzochte gedeelte van de speekselklier met een verdenking van een mogelijke tumor.
Conclusie van de artsen waarschijnlijk een steentje in de klier die voor veel vervelende klachten zorgt en verwijderd moet worden met een kijkoperatie die alleen in het Spaarne ziekenhuis of het AMC kan omdat daar de juiste operatiemiddelen zijn , aankomende maandag krijg ik te horen waar en wanneer.
Eind van de dag begonnen met Moviprep te drinken om de darmen te legen voor de onderzoeken van woensdag , door het gebruiken van grote hoeveelheden morfine en daarnaast creon had ik grote moeite en veel pijn om me te ontlasten maar wat moet moet zei mijn vader altijd.
Woensdag al om half 7 alweer aan de Moviprep en rennend naar het toilet 3 uur lang pijn maar uiteindelijk ontlast pfffttt .
Ik had ook al om half 10 een afspraak met mijn internist waar ik dus niet heen kon voor de uitslagen , mijn vrouw is daar heen gegaan voor mij en kwam thuis met nu eens goed nieuws over mijn bloedwaardes aangaande de diabetis, lever en nieren.
Enige opluchting dus op dat moment toen ik nog niet wist dat deze dag behoorlijk dramatisch zou worden en een behoorlijke aanslag op mijn rek , ik schrijf hierover omdat ik juist in deze blogs zo open mogelijk wil zijn en dit later als het beter is nog eens kan lezen hoe het ging en jullie lezers inzicht te geven in het leven van een patiënt..
De woensdag stond grotendeels in het teken van een colonscopie en het nemen van puncties in het laatste , of is het het eertse gedeelte van de dunne darm, een moeilijk bereikbare plek , dit onderzoek zou onder volledige sedatie plaats vinden .
Dus met de zenuwen naar het AMC , een nare wachtruimte en een uitloop van een uur voordat ik aan de beurt was , niet zo bevordelijk voor een zenuwachtige patiént als ik.
Hup de operatiekamer in mijn kleren in een hoekje "doet u dat blauwe broekje maar aan met een gat van achteren " zei de jonge verpleegster lachend zei ik "die ken ik alleen van postorderbedrijven maar ik doe dat niet aan zie me maar zoals God me heeft geschapen ".
Liggend op de operatietafel al in een lichte paniek door het plaatsen van het infuus kwamen de arts en de anestesioloog binnen gevold door een soort engel de verpleegster Marjolein , De dromenmaker ging even naar mijn longen luisteren die volgens mijn longarst van het OLVG goed bevonden waren "nou meneer Bouwman dat klinkt niet best veel gepiep en slijm zo te horen" , ja dat heb ik altijd en mijn longen zijn momenteel juist zeer goed , voor mijn doen dan dus ik begreep niet helemaal wat er bedoeld werd .
Er werd een 2de anestetioloog bij gehaald , de baas dus , die na enkele ogenblikken geluisterd te hebben naar mijn longen besloot dat de operatie niet door zou gaan met de opmerking "änders staan we straks op de Parnasusweg".(de rechtbank in Amsterdam )
Daar lag ik dan de arts praatte nog even op mij jn dat hij het zou willen proberen zonder sedatie , maar ik ondertussen helemaal de weg kwijt vroeg ze snel om alles los te maken ik wilde alleen nog maar weg , weer een tegenvaller in het AMC behoorlijk aangedaan ving mijn vrouw mij op en voor de 2de keer in een week na een ervaring in het AMC moest ik huilen.
De donderdag welke een rustdag zou zijn zonder dokters en ziekenhuizen liep natuurlijk ook weer anders snel een afspraak gemaakt met mijn huisarts en haar laten luisteren naar mijn longen , niet anders dan anders was haar conclusie .
Ook nog even een belafspraak gemaakt met mijn longarts om alles te bespreken wat was voorgevallen
Verder de dag gebruikt om mezelf maar weer eens bijeen te rapen en te kijken naar de toekomst samen met mijn vrouw, het prachtige perspectief van de robotoperatie in het UMC in januari/februari om mij te verlossen van de NET in de alvleesklier voorzichtig denkend aan een vakantie in juni naar zuid-frankrijk waar ik helaas met de kerst dit jaar niet heen kan en zo voort mijmerend over een kwalitatief beter leven waar ik uiteindelijk op uit ben.
Vandaag vrijdag 1 december de longarts belde mij al vroeg , vorige week had hij mij gezien en onderzocht , hij begreep er helemaal niks van en zou een brieg schrijven voor het AMC meer was er niet te doen.
De 2de MRI stond op het programma vandaag in het AvL eerst nog even een bloedonderzoek laten doen en toen maar weer eens een tunnel in waar ik ook weer klem zat en de plaat op mijn lichaam mij het ademhalen bijna onmogelijk maakte , waarom word er toch altijd naar het gewicht gekeken en nooit naar de buikomvang vraag ik mij steeds af , gezien het zeer grote belang van dit onderzoek vanwege het verdachte beeld van de prostaat toch doorgegaan met een stop en een gedeelte moest over aangezien het klem zitten tot gevolg heeft dat als ik ademhaal het hele lichaam beweegt.
Nu 5 december eindelijk een uitslag over de prostaat laten we hopen dat het meevalt.
De belevenissen van mij zijn hopelijk nog te volgen en ondanks tegenslag hier en daar heb ik nog steeds vertrouwen in de toekomst en heeft de hoop mij nog niet verlaten reken daar maar op
Uw Arthur Bouwman
6 reacties
Bij de Etos verkopen ze een product dat Colon Clean heet en een paar euro kost. Ik heb al van meerdere mensen gehoord dat ze hier baat bij hebben om de ontlasting op gang te houden.
Groet
Rob