De maand juni

Tja, waar begin je een verhaal waarvan je een maand geleden nog geen eens wist dat je hem ging schrijven. 

Dit verhaal begint op 1 juni, de dag waarop ik een knobbel in mijn linkerborst ontdekte. Het voelt groot, rond en hard aan. Zal dit dan?! Ik laat Pardik het ook voelen en die kijkt me verontrustend aan. Ook ik heb ik er geen fijn gevoel bij. Het is dan zaterdagavond. We googlen en lezen dat je bij twijfel het beste de huisarts kunt bellen. Op zondag bel ik de huisarts en maak een telefonische afspraak voor maandagochtend. Na ons telefonisch gesprek mag ik meteen om 12.00 langskomen. Ook de huisarts is duidelijk in wat ze voelt maar kan niet zeggen wat het is. Daarvoor krijg ik een verwijzing naar het ziekenhuis. Het WZA heeft een wachttijd van 21 werkdagen en het Martini Ziekenhuis 8 dagen. Ik kies voor het Martini, voor mij een bekend ziekenhuis en vanaf ons huis ben je er in een kwartier. 

Op 14 juni kon ik terecht en werd er een mammografie en echo afgenomen. Ik zag er heel erg tegenop maar het onderzoek viel erg mee. De artsen waren super lief en het onderzoek was ook nog best lollig. Na de mammografie weer naar een andere kamer voor de echo. Pardik mocht niet mee naar binnen maar dat was wat mij betreft prima. Het was immers alleen nog een echo. Niets bleek minder waar want na de echo zag ik een verontrustende blik van de arts en die melde dat het er niet goed uit zag. Oke, dankjewel. Daar lig je dan in je eentje op een bed met een handdoekje over je borsten en een keiharde mededeling. Ik was boos dat hij me dit nu vertelde. Waarom niet eerst Pardik erbij halen? Dit bleek een bewuste keuze te zijn omdat ze meemaken dat ze dan niet 1 maar 2 patiënten hebben. Ik kon me er een beetje in vinden maar nog altijd was ik het er niet mee eens en boos. De arts vertelde me dat ze meteen een biopt gingen afnemen. Het overkomt je op zo'n moment en in volle verdriet heb ik het ondergaan.  Na het biopt nog lang gesproken met 1 van de verpleegkundigen en daarna werd ook Pardik erbij geroepen en heeft ze gelukkig alles nog een keer verteld. Na het biopt mogen we naar huis. 

Het duurt 5 dagen voordat we terug mogen naar het ziekenhuis voor de uitslagen van het onderzoek. Op zaterdag (de dag na het ziekenhuisbezoek) besluiten we onze kinderen op de hoogte te brengen van het vermoeden van de artsen. Een bewuste keuze die we weloverwogen hebben gemaakt. We vinden (ondanks de uitslag) dat dit een proces is die we als gezin ondergaan. Daarnaast loop ik met hechtpleisters en verband onder m'n arm en bij m'n borst. Iets wat de kinderen ook zullen zien en waar ik geen ander verhaal van wil maken. We gaan avondeten en zodra dat op is vertellen we het nieuws over het vermoeden van de artsen. Het was ontzettend pittig om dit nieuws met ze te delen en er is dan ook veel verdriet. Ik realiseer me al snel dat kinderen kanker met de dood associëren. Er zijn veel vragen en die avond maar ook de dagen erna volgen er veel gesprekken tussen ons en de kinderen. Soms samen en soms 1 op 1. Het valt me zwaar. 

De dagen erna gaan langzaam beter en komen we de dagen ieder op ons eigen manier door. 

Woensdag 19 juni melden Pardik en ik ons weer in het ziekenhuis. We mogen naar de tuinkamer. Ik ben verbaasd van de bijna gezellige naam van de wachtkamer. Alsof we even ergens lekker een kopje thee gaan drinken. Het kopje thee kunnen we pakken maar daarna houdt het wel op met de gezelligheid. Waar het de laatste dagen best goed ging heb ik nu een hartslag waar je u tegen zegt. Ik ben kapot van de zenuwen en sta op het punt om nu al in huilen uit te barsten. Ik hou me sterk en al snel worden we geroepen. Bij het geven van een hand aan de arts weet ik al genoeg. Enkele seconden later wordt in woorden bevestigd dat ik borstkanker heb met uitzaaiingen naar de lymfeklier. Er is ruimte voor verdriet en voor vragen. Na nog een klein borstonderzoek verlaten we de kamer en mogen we naar de bloedafnamepoli om bloed af te nemen voor het erfelijkheidsonderzoek. Na de bloedafname lopen we enigszins verward het ziekenhuis uit. 

Thuis zijn mijn ouders aan het oppassen en bij thuiskomst willen de kinderen meteen weten wat de uitslag is. Om dan in het bijzijn van je ouders en je kinderen uit te spreken dat je borstkanker hebt is niet te doen. De kinderen reageren enigszins rustig omdat we ze al hadden voorbereid. Een uitspraak van Jessie: 'Dus nu heb je het echt mama?'. Na mijn antwoord weet ze genoeg en gaat weer verder met spelen. Ik vind het ook wel weer mooi maar weet ook dat we ze de komende tijd goed in de gaten moeten houden. Ze zullen allemaal op hun eigen manier omgaan met mijn ziekte. 

De dagen na 19 juni leven we in een rollercoaster. We krijgen telefoontjes en berichtjes van vrienden en familie die al op de hoogte waren en brengen nu ook de rest van de vrienden, familie en mensen in onze naaste omgeving op de hoogte. Nooit gedacht dat dit zoveel tijd en energie en tijd zou kosten. 

Daarnaast draait het 'normale' leven gewoon door: kinderen naar sport brengen, EK-voetbal kijken, schoolreisjes, zelf sporten, TT, verjaardag, kinderfeestjes etc etc.... 

De week na 19 juni staan er weer 3 afspraken gepland. Op maandag de mri-scan. Een vriendin gaat mee zodat Pardik aan het werk kan. Met een eigen bedrijf ben je redelijk flexibel maar niet werken is ook geen geld. Daarom besloten dat Pardik alleen de afspraken meegaat waarvan ik denk dat het echt nodig is (dat zullen met name de gesprekken met de artsen zijn). De mri-scan is vervelender dan ik dacht. Op je buik met je borsten in een soort kom en de armen boven het hoofd. Zo mocht ik een half uur in standje hopeloos liggen. Alles bij elkaar duurde het ongeveer een uur en mochten we het ziekenhuis weer verlaten. Twee dagen later de pet-scan. Hier zag ik erg tegenop maar viel uiteindelijk juist mee. Nu was een andere vriendin mee. Dit onderzoek zou bij elkaar 2,5 uur duren. Het eerste half uur moest ik op een bed liggen en kreeg de nodige instructies + infuus. Na het half uur moest mijn vriendin de kamer verlaten en kreeg ik het radioactieve middel middels het infuus toegediend. Een super raar idee dat dit je lichaam ingaat. Het gekke is, net als met de kanker, je voelt er niets van. Nu moest ik een half uur helemaal stil liggen, erg belangrijk. Tv stond wel aan dus ik heb me prima vermaakt. Na het half uur even plassen en toen nog een half uur blijven liggen maar mocht nu wel bewegen. Aan het einde van dat half uur nog weer een keer plassen en daarna werd ik meegenomen naar de ruimte voor de scan. Deze ruimte was lekker groot en minder claustrofobisch dan de ruimte van de mri-scan. Deze keer werd de scan ook op de rug gemaakt wat ik al een stuk fijner vond. Omdat ik de avond ervoor vrij laat was gaan slapen ben ik tijdens de scan maar even een powernap gaan doen. Een aanrader want de scan was dan voor mijn gevoel ook zo klaar (half uur). Hierna mochten we weer naar huis. Thuis moest ik wel 12 uur lang afstand houden van de kinderen ivm met de straling van het middel, bizar! De rest van de middag en avond heel veel gedronken zodat het hopelijk snel het lichaam uit is gegaan. 

Die vrijdag weer naar het ziekenhuis, deze keer samen met Pardik. We kregen de uitslagen van de scans. Waar ik merkte dat de mensen om mij heen heel zenuwachtig waren had ik hier zelf minder last van. We mochten ons weer melden in de o zo gezellige tuinkamer. Na ruim een half uur uitloop werden we naar binnen geroepen. Nog altijd geen zenuwen. De arts vertelde dan ook dat de pet-scan goed was en er geen verdere uitzaaiingen in het lichaam waren gevonden. Het is goed behandelbaar! Een positief bericht in een slecht verhaal. De mri-scan had een iets minder goede uitslag. De tumor is 2cm (dit wisten we al) maar daaromheen zit ook nog 4cm voorstadium kanker. Dit moet allemaal weggehaald worden en bij een operatie op dit moment zou dat een borstamputatie betekenen. Vanwege de uitzaaiing is chemo sowieso nodig. Daarom het advies te starten met chemo in de hoop dat die de cellen kleiner maakt of zelfs helemaal weg gaat halen (15% kans). Na het half jaar chemo gaan ze weer een mri maken en daarop kunnen ze zien of de chemo zijn werk heeft gedaan of niet. Pas dan gaat er besloten worden wat te doen met mijn borst (borstbesparende operatie of borstampuatie). Dit was wel even slikken. Dan nog de keus of ik over 3 maanden al een gesprek wil met de plastiche chirurg of na het half jaar. Om alvast de mogelijkheden te bespreken. Ik heb gekozen voor over een half jaar omdat ik dan ook zeker weet wat we gaan doen. Niet op de zaken vooruit lopen zeg maar. 

Goed en iets minder goed nieuws dus. Ik moet ook dit nieuws weer even laten bezinken. We gaan redelijk positief naar huis en gaan nu eerst genieten van het TT-weekend en het vieren van de 10de verjaardag van onze dochter. Zo sluiten we deze turbulente maand juni af! Op naar juli....