2e AC kuur chemo en haar afscheren
Het is vandaag 7 mei 2024.
De 2e chemo stond op de planning, ditmaal in de middag. Vandaag ging er een vriendin mee zodat mijn mama een keer dagje rust kon nemen van alle ziekenhuis bezoeken. Ditmaal was ik helemaal niet zo kalm als de eerste keer omdat ik wist wat er aan kon komen. Ook was sinds een aantal dagen mijn haar ook al in bosjes aan het uitvallen.
Helaas ging ook het infuus aanleggen in mijn hand dit keer niet van een leien dakje. Deze verpleegkundige zat maar te poeren en te doen, god wat deed dat zeer. Mijn vriendin hield mijn hand vast terwijl ik mijn tranen de vrije loop liet. Gek genoeg hebben we het daarna nog redelijk gezellig gemaakt en voor ik het wist was ik weer thuis.
Ook dit maal bleef de misselijkheid weg. Het slechte slapen door de dexamethason had wel weer zijn intrede gedaan. Wel onstond er een blauwe plek op mijn hand die later in de dagen vuurrrood werd. Een vaatontsteking.
De volgende dag kwam mijn maatje weer om de neulasta te zetten. Samen met zijn vriend hebben we nog een geweldige gezellige avond gehouden met heerlijk eten. De prik ging er weer heel makkelijk in. Ditmaal gelijk de oxycodon geslikt. Na een avond waarin mijn hart overstroomde van liefde dankzij mijn vrienden ging ik weer een slapeloze nacht tegemoet.
Zelfs met de langwerkende oxycodon kondigde de pijn van de neulasta zich weer aan in de komende dagen. Het was nog steeds hels maar iets beter behapbaar.
Op 10 mei heb ik het besluit genomen mijn haar af te scheren. Dat wil zeggen wat er überhaupt nog van over was. Mama heeft eerst de resterende plukken kort geknipt en een van m’n andere beste vrienden met wie ik al jaren lief en leed deel heeft daarna de tondeuse er over heen gezet. Het was een liefdevol moment omringd door mijn dierbaren. Ik ga niet liegen, de eerste aanblik van die kale kop bracht me jankend naar mijn knieën. Ik had prachtige lange gouden lokken tot aan de helft van mijn rug. Mijn haar was een van mijn handelsmerken. Nu staarde een vrouw mij aan met korte stekeltjes, ik herkende haar niet. In de opvolgde dagen begon ik er licht aan te wennen. Mijn familie en vrienden zeiden allen het zelfde. Ik snap dat je dit niet wilde maar verdorie Sam het staat je nog goed ook. Ze meenden het ook nog.
Helaas ging het vanaf dat weekend steeds slechter. De pijn van de neulasta gierde door mijn lijf en als kers op de taart ging heel mijn mond stuk. Op mijn gehemelte, tong, wangen en zelfs mijn keel ontstonden wondjes en aften. Deze pijn overheerste nog boven de neulasta uit!
Op dinsdag 14 mei was ik op van de pijn en heb ik de oncologie afdeling in pure wanhoop gebeld.. ik moest me komen melden op de spoedeisende hulp…