Ambulance bellen
Dinsdag 23 mei,
Vandaag is het 5 dagen na de 3e ac chemo en zit ik op mijn piek wat betreft bijwerkingen. Vanaf 5u in de ochtend zat ik aan de keukentafel te vechten tegen de duizeligheid. De geadviseerde zoute bouillon doet precies niets. Rond een uur of 9 gooi ik m’n maaginhoud de wasbak in omdat de hele keuken draait.
Na het spoelen van mijn mond overvalt het me in eens en val ik flauw op de grond. Gelukkig was mama bij me. Ze schrok.
Als een beschermende leeuwin begeleid ze me daarna naar de bank waar ik de halve dag slapend doorbreng.
Het is ondertussen een uur of 19u.. ik lig een serie te kijken. Ineens voel ik een brandende pijn op mijn borstkas, mijn keel zet op, ik krijg geen lucht, het voelt alsof er een olifant op mijn borstkas ligt en m’n lichaam voelt ijskoud. Angst neemt mijn lijf over. Ik heb het gevoel alsof ik dood ga, hartaanval ? Huilend maak ik m’n mama duidelijk dat ik me helemaal niet oké voel. Ze ziet de doodsangst en tranen in mijn ogen en besluit de ambulance te bellen. Ondertussen zit ik te hyperventileren wat het er allemaal niet beter op maakt.
Binnen 10 minuten tijd waren er 2 ambulance broeders binnen die me aansloten op apparatuur om controles uit te voeren. Mooie bloeddruk, regelmatige maar iets verhoogde hartslag. Eigenlijk niets zorgwekkends. Ik voel me bijna schuldig ondanks dat ze me gerust stelde dat ik hier echt voor mocht bellen. Ik wordt rustiger in hun aanwezigheid. De broeder neemt zelf nog even contact op voor me met de oncologie afdeling. Of dit een bekende bijwerking is van de chemo? Het vermoeden heerst van een geïrriteerde slokdarm. De broeders blijven tot ze zeker weten dat ik me weer oké voel.
Deze avond kan weer toegevoegd worden aan de boeken. Als ik een ding heb geleerd van chemo is dat het je lijf telkens naar onbekend gebied leid. Ik heb kwaaltjes en klachten die ik nog nooit heb ervaren. Terwijl ik door deze jungle navigeer leer ik daarbij ook angsten kennen die ik nog nooit had. En dan telkens als ik denk dat mijn lijf mij in de steek laat komen er weer de dagen dat ik opkrabbel. Ik kijk op van de veerkrachtigheid van het menselijk lichaam.