Het oog van de storm

In het oog van de storm

We zitten in het oog van de storm, mijn man Henny en ik. De grillen van de chemo achter de rug, het onvermijdelijke einde voor de boeg.

Afgelopen juni werd bij Henny alvleesklierkanker met uitzaaiingen in de lever geconstateerd. De vooruitzichten waren slecht. Denk in maanden, niet in jaren, aldus de arts. Er was wel een palliatieve chemo-behandeling mogelijk, met als doel klachten te beperken en misschien tijd te winnen. Henny greep die kans met beide handen aan. Hij houdt van het leven, en niets doen was geen optie. En de eerste maanden ging dat goed. Weliswaar met een paar keer een korte opname vanwege koorts of een tekort aan het een of ander, maar met betrekkelijk weinig nare bijwerkingen. Dat veranderde bij kuur 6, en van kuur 7 en 8 werd hij ronduit doodziek. Ik was die maanden vooral gefocust op hem en het door laten gaan van de dagelijkse dingen. Wat moet ik koken? Wat zal hij eten? Heeft hij ergens last van? Moet het gras gemaaid? Hebben we nog genoeg peperkoek (het enige wat hij op een gegeven moment nog kon eten, en broodnodig voor de regulering van de suiker, want hij heeft ook diabetes)? En ja, ik dacht ook wel over later maar dan ging het over praktische dingen die geregeld moeten worden.

Een paar weken na de achtste en laatste kuur, en een week voor kerst, knapte Henny op. Klachten werden rap minder, hij begon weer te eten en de kracht in zijn benen kwam weer een beetje terug. We hebben een mooie kerst gehad. Ik had er naar toe geleefd en de tijd stond even stil. Geen verleden, geen toekomst, geen storm.

Dat veranderde met oud en nieuw. Een moment waarop we ieder jaar wel even terug-en vooruitkijken. En deze keer was het allebei niks. Ik werd me bewust van het oog van de storm waar we in zitten. Met de grote vraag wanneer die storm weer volop gaat razen. Dat kan volgende maand zijn, of over een half jaar of nog verder weg. En ik ben me daar nu veel bewuster van dan in die hectische en zorgelijke maanden die we achter de rug hebben.

Juist nu we in een rustige periode zitten (de komende vijf weken geen afspraak in het ziekenhuis!) gaat het malen in mijn hoofd. Juist nu de ziekte van Henny wat naar de achtergrond verschuift en we weer leuke dingen kunnen gaan doen, dringt het grote gemis dat gaat komen zich aan me op. Hoe groot zal de leegte zijn, hoe ingrijpend het verlies? Hoe gaat mijn leven eruit zien als ik alleen ben? Ga ik het redden, en hoe ga ik dat dan doen? Ik heb daar eerder natuurlijk ook wel aan gedacht, maar het is alsof het er nu pas echt is. Alsof daar geen ruimte voor was toen alles draaide om de kuren, het (niet) eten, de klachten, de pillen, de ziekenhuisafspraken. Nu komt het naar boven, en het is dan misschien goed dat het eruit komt maar ik word er niet vrolijker van. En het lijkt zo in strijd met het feit dat het op dit moment onverwacht goed gaat met Henny en we juist de fijne dingen willen opzoeken.

Het oog van de storm: tijd om te genieten of om je voor te bereiden op wat komt? Misschien is het antwoord wel allebei, maar hoe doe je dat?