Lekker spelen

Vandaag is onze kleinzoon (bijna twee) op bezoek. Samen de treinbaan gebouwd, boekjes gelezen, gevoetbald, liedjes gezongen, krijgertje gespeeld en pannekoeken gebakken. Nu slaapt hij en is er even rust. 

Henny heeft hem vanochtend ook het filmpje laten zien dat hij aan het maken is. Een idee van onze dochter. Ze wil ook later graag opa nog bewegend en wel laten zien aan haar kind, vooral ook omdat hij nog te jong is om eigen herinneringen aan opa te bewaren. Op het filmpje leest Henny een verhaal voor over kikker en zijn vriendjes, opgeluisterd met muziek en tekeningen uit het boek. Onze kleinzoon luistert de volle 15 minuten ademloos, en als het is afgelopen vraagt hij om meer (twee veelgebruikte kreten uit zijn groeiende vocabulaire zijn “meer” en “nog een keer”). Fijn dat hij het leuk vindt, zelfs als snapt hij nog niks van het verhaal. 

Deze uurtjes met onze kleinzoon zijn mijn therapie. Als hij er is, is de kanker het verst weggezakt in mijn gedachten. Dan moet er niets (kan ook niet met zo’n dreumes in huis), behalve lekker teuten en knuffelen en genieten, want het is een heel vrolijk joch dat er van houdt om ook opa en oma aan het lachen te maken. 

Halverwege het verhaal over kikker, als zijn vriendjes hem waarschuwen voor een gevaarlijke actie, roept kikker heldhaftig: “Ik ga niet dood! Nooit!” Hoe vreemd om die woorden uit Henny’s mond te horen, maar hoezeer passen ze ook bij de drive om te leven die Henny nog steeds voelt.

Morgen weer een afspraak in het ziekenhuis. Dan krijgen we hopelijk wat meer beeld bij wat ons te wachten staat en wat er gedaan kan worden om de klachten beperkt te houden.