Tussen hoop en vrees

Bijna twee weken later. De hoop uit mijn vorige blog (hoop dat Henny de geboorte van ons tweede kleinkind nog gaat meemaken) staat onder druk. Komende donderdag hebben we een afspraak/gesprek over een mogelijke extra uitgang van de maag, nu de tumor de normale uitgang steeds verder dichtdrukt. En inderdaad, dat is vier weken nadat we hoorden van dit probleem, en dat is best lang in deze situatie. Maar sneller lukte niet, ook niet met aandringen van ons eigen ziekenhuis. Intussen is eten steeds lastiger geworden (steeds kleinere porties) en sinds gisteravond lukt het helemaal niet meer. Ook de medicijnen blijven niet binnen, en dat is vooral voor de pijnstilling en de diabetes een zorg. Dus zitten we nu weer in het ziekenhuis. In de hoop dat er een oplossing is en het intussen niet te laat is voor de mogelijke behandeling van het maagprobleem. 

Maar er is ook positief nieuws. Zaterdag zijn de broers en zussen van Henny op bezoek geweest. En het is best bijzonder om met zijn allen bij elkaar te zijn, want ze wonen verspreid door heel het land (en Duitsland). Koffie met zelfgebakken appeltaart, bijkletsen, borrelen en samen eten. De geplande wandeling kon vanwege het weer niet doorgaan maar dat vond niemand erg. Elkaar vasthouden (letterlijk en figuurlijk) en samen lachen. Een topmiddag, fijn dat we dit nog konden doen. 

Buiten wordt het lente, hierbinnen wachten we op de dokter.