Omhoog en omlaag, en alles daartussenin

Hoi, hallo..

Ja jeetje hoe begin je weer een nieuw verhaal he..

Met pap gaat het wisselend. We hebben samen een stukje carnaval gevierd! Pap is een carnaval vierder in hart en nier (ik wilde nieren typen, maar hij heeft er tenslotte nog maar 1 dus ja...)

Met het traditionele "sleutel overdracht en de kei bovenhalen"  ben ik samen met pap in de stad geweest. Samen hebben we hier naar gekeken, biertjes gedronken en gekletst. En zelfs een selfie gemaakt. Voor het eerst hoorde ik pap tegen een collega carnavals persoon zeggen dat het niet goed gaat, beroerd slecht zelfs. Hier moest ik even aan wennen. Hij is altijd positief, kijkt altijd vooruit. En nu gaf hij toe dat het toch niet zo lekker ging. Ontzettend dapper! 

Toch mega genoten van deze middag samen.

Tijdje verder, pap krijgt weer een nieuwe zenuwwortel blokkade. Nr 2 dit keer, de 1e had niet voldoende geholpen. Is er hoop? Mwa.. we houden vol en zien wel, aldus pap.

Weer een sprong in de tijd. Diagnose kanker is nu 4 jaar geleden. 4 jaar strijd, 4 jaar verdriet, woede, onmacht ga zo maar door.

Ik ging laatst met mijn zoontje naar de film, een kinderfilm over fantasie vriendjes. Ik heb zitten huilen! Tranen met tuiten en snikken. De moeder van het kindje (hoofdpersonage) overlijd namelijk aan kanker. Nou in dit geval mijn grootste angst (alleen dan mijn vader in dit geval). Pff alle emoties kwamen er even uit. 

Op de verjaardag van mijn dochtertje waren mijn ouders ook. Paps zat lekker hoog op de vensterbank, zijn wandelstok naast hem, wat lekkers te drinken naast hem. Genieten van goede gesprekken en het zien van de kleinkids. 

Laten we hopen nog meer van deze momenten te mogen hebben. De kanker staat stil, maar de pijn neemt toe. Maar hij is er nog, strijd dapper verder!

Voor nu is hij even lekker met mams op vakantie. Even wat zonnestralen meepakken en genieten! Even in zijn / hun happyplace!