De dood

Zondag, en eigenlijk wou ik vandaag niets schrijven, maar lekker een beetje niksen. De afgelopen nacht echter heeft me doen besluiten toch wat op beeldscherm te zetten, omdat ik beloofd heb jullie op de hoogte te houden van mijn welzijn en gedachtes.

Afgelopen nacht heel weinig geslapen en er zijn veel gedachtes de revue gepasseerd. Alle hadden met de dood en mijn dood te maken. Geen vervelende, benauwende of angstige gedachtes, want op zich kunnen wij wel goed met elkaar overweg. Maar het was meer van hoelang nog, hoe en waar, wat moet ik nog regelen. Allemaal van dat soort spinsels in de kop die net actief genoeg waren om je niet lekker te laten slapen. Korte nacht dus, en hoop dat ze qua rust niet te vaak binnen sijpelen.

Denk dat ik de laatste tijd wat te veel blogjes en stukjes op Facebook heb gelezen van lotgenoten die dachten dat alles goed verliep en er toch rap tussen uit piepte. Klote, maar helaas wel een realiteit bij slokdarmkanker waar ik ondertussen achter ben gekomen. Misschien maar even wat naar de familie struisvogel luisteren en wat minder dat soort berichtjes lezen.

Begrafenis voor mij is geregeld hier, dus daar zal ik geen minuut van wakker liggen. Die wil ik namelijk helemaal niet. Als ik dood ben wil ik zonder dienst en gedoe, gewoon de oven in (technische crematie). Waarom?
Begrafenissen zijn een enorme belasting voor de achterblijvers. De bezoekers komen om afscheid te nemen van een vriend, kennis, collega, geliefde of wat dan ook, en als steun voor de nabestaande is de gedachte.

Allereerst als je mij gedag wil zeggen doe je dat bij leven, anders ben je echt te laat. Ieder heeft daar nu zowat 65 jaar de tijd voor gehad, en zolang ik adem staat hier nog steeds koffie klaar, en dat klote plakkie cake vergeten we.
Als ik dood ben even langs me kist lopen het hoofd buigen en in het ergste geval ook nog even de hand op de kist, verafschuw ik. 
Dus beste mensen; Kom als ik nog adem, of leef lekker door zonder afscheid, ik zal jullie er echt niet op aankijken.

Waar ik me ook aan kan storen, is dat de nabestaande overwelmd worden van handje schudden. Geacht worden het bezoek toch wel wat aandacht te schenken, en soms ook nog het aan moeten horen van anekdotes waar op dat moment het hoofd totaal niet naar staat. Wil je volgens mij echt wat voor een nabestaande betekenen:
Bezoek en/of contact ze af en toe na de crematie/begrafenis. Ben er dan voor ze één-op-één, babbel of doe wat leuks samen.

Toch weer meer geworden als dat ik eigenlijk wou schrijven vandaag, maar het liep er zo even uit. Zou die E. coli bacterie je ook aan de woorden kakkerij zetten?