Lootjes

Gister ben ik nog gebeld door de oncologische verpleegkundige. Ik had namelijk het verzoek ingediend voor de medicatie die ik nodig heb voor de twee chemo's die ik nog moet krijgen. Wat bleek ik heb alleen deze week nog chemo en dan hebben we het gehad. Op zich wel fijn nieuws, maar wat me de laatste tijd wel een beetje zwaar valt, is de ondersteuning vanuit oncologie. Ik heb een beetje het gevoel dat ze me laten zwemmen. Nu kan ik dat aardig, maar toch.
Ik heb één keer de oncologe gezien/gesproken tot nu toe, en zie in de toekomst geen afspraak met haar staan. 
Voor ik de chemo kreeg moest ik een keer naar Zutphen voor een gesprekje met de oncologisch verpleegkundige omdat ze er in Apeldoorn geen tijd voor hadden. Dit is ook gelijk de laatste keer geweest dat ik een oncologisch verpleegkundige lijfelijk heb gezien.
Als ik gister niet gemeld had dat ik medicatie nodig had, zou ik morgen de pineut bij de chemo zijn, omdat ik dan de medicatie niet ingenomen zou hebben. Dan zou de chemo er dus niet ingepompt kunnen worden.
Er is vanuit de oncologie hoek nog niet geïnformeerd hoe het met me gaat na de opname van verleden week woensdag, en dat vind ik op zijn minst slordig. Waarschijnlijk is het excuus drukte, maar als ze alle patiënten zouden begeleiden zoals ze het momenteel bij mij doen, zouden ze het makkelijk met één verpleegkundige af kunnen. 😉

Vanmorgen nog even naar de bestraling geweest, en dus langs de apotheek om de chemo ondersteunende medicatie op te halen. Man O man wat energie vretende onderneming was dat vandaag. 
Momenteel lijken mijn benen wel lood. Als ik te langzaam met de ogen knipper, bestaat de kans dat ze dicht blijven zitten en ik direct slaap. Die laatste loten vallen me zwaarder dan ik me voor kon stellen. Gelukkig voel ik me niet beroerd, maar gewoon knetter moe.

Nog één chemo en drie bestralingen te gaan, en dan bij trekken, ik kijk er nu al naar uit.