Max

Zondagochtend. Ik word wakker met pijn in de spieren (Niet het bestralingsgebied), hoofdpijn, duizelig kortademigheid en andere narigheid. Toch maar even gekeken wat ook alweer de bijwerkingen van de pleisters waren, en alles klopte. Een paar dingen werden me bespaard. Daar heb ik dus echt geen zin in, en heb de pleister verwijderd.
Later koud rillen en weer shaken. Paar keer de thermometer in het oor en ja hoor, daar is het ook weer raak. Van 38 naar 39,4 en 40 ook op de display mogen aanschouwen. Dus maar snel paracetamol in het lijf gegooid, en dat had een redelijk effect. Niet schokkend, maar het zakte wat.
Toen had ik het heldere idee dat ik ook nog een Covid testje is de kast had liggen. Weliswaar een half jaar over datum, maar hé niet geschoten altijd mis.
En ja hoor, dat ding gaf Covid aan. Voor de zekerheid, maar nieuwe besteld. Dus morgen nog een keer testen.

Doordat ik ook weer rond de 40 zat, toch maar even het ziekenhuis gebeld. Tja, als het Covid is willen we je hier niet hebben. Grrr. Wel logisch maar toch. Onder de wol paracetamol en als het te erg wordt weer bellen.

Nu ben ik een redelijk positief ingesteld mens en leg me vaak bij de omstandigheden neer. Vandaag vond ik dat heel erg lastig. Ik baal momenteel zo van alles met wat er gebeurd. Bah!
Gelukkig was er een groot man in het verleden die altijd in mijn achterhoofd aanwezig is. Zijn naam: Max Taillieur (De man van de zak van Max)
Een uitspraak van hem die mij altijd op de been houdt is: "ach meneer, Ik lach om niet te huilen."

Dit moet me vandaag ook maar weer op de been houden, maar wat ben ik het even beu vandaag. Weer vroeg de wieg in en hopelijk morgen minder koorts.