Niet alleen

Kanker heb je niet alleen. Je omgeving krijgt er ook wat van mee. Vrienden, kennissen, collega's, buren, en zeker je directe familie.
Voor alle mensen buiten je partner, en eventuele kinderen die met jou mee een beetje geestelijk ziek zijn, kun je je wat zorgen over maken, maar daar schiet jezelf niet veel mee op, en help je hen ook niet mee. Merk wel hun "mede met jou ziek zijn" op, het kan je wat warmte geven.  Voor je partner is het een ander geval.

Ik ervaar had als iets heel vreemd dat voor de medici en andere zorgverleners, waar ik nu mee te maken heb, mijn vrouw, in hun ogen een beetje als appendixje van mijn kanker meekomt. Zij is verdorie toch net zo goed slachtoffer als ik van de kanker. Beide zijn we momenteel kankerlijers. Even voor de duidelijkheid:  wel vriendelijke!

Waar ik me bijvoorbeeld boos om kan maken:
Woensdag is mijn all-in dag. Dus bloedprikken, marinade het lijf in, en daarna een rondje magnetron. Die dag gaat Els altijd met me mee. 
Zo rond half negen zijn we dan in het ziekenhuis om bloed te prikken, dan door naar de chemo afdeling waar als de lichten groen zijn, rond half tien de eerste zak gekoppeld wordt. Els gaat een boekje lezen, en ik mooi zitten en dom kijken.
In de tussentijd krijgen we beide een kopje koffie of thee aangeboden. Na de eerste zak een half uurtje spoelen en dan de tweede eraan. Ondertussen kabbelt de tijd naar twaalf uur, half één. Dan komen de dames van Mora binnen. 
Wilt u brood, soep, pap, vla of wat anders te eten meneer. Helaas mevrouw, u mogen we niets geven. Grrrrrrrrrrrrrr! 
Die dames kunnen er natuurlijk niets aan doen, die hebben ook hun bevel van het opperhoofd gekregen, maar het is toch bezopen!
Natuurlijk kan ik een boterham bestellen en deze aan Els geven, daar gaat het niet om. 
Els zit zowat vierentwintig uur om mij heen (en ik om haar), geniet van mijn krampjes, boertjes, gemopper, pijntjes en natuurlijk ook de positieve dingen die ik uit kan stralen 😉. We zijn dus zowat een eenheid, maar op de één of andere manier als er één ziek wordt, moet er een schutting tussen. Hetzelfde zie je ook als één van beide een verzorgingshuis in moet. De achterblijver is dan al zowat een weduwe of weduwnaar, terwijl de partner nog in leven is. Er gaat dan een enorm botte bijl door de relatie heen. Triest!

Dus beste mensen met zorg in het beroep, die hier toevallig langskomen en dit lezen:
In relaties, ten tijde van ziekte, zijn vrijwel altijd beide partners ziek, en is er toevallig één die het zonder na te denken opgepakt heeft (de sukkel).

O ja, 
Het weekeinde zijn we lekker doorgekomen, en de eerste bestraling van deze week zit er alweer in😊.