Volgers

Krijg ik een tijdje terug te horen dat ik kanker heb, en dan naast alle scenario's die als Max Verstappen door je hersenen racen, zit ook die zorg van hoe ga ik dit mijn omgeving vertellen.
Om niet als een tape van een informatieafdeling iedere keer hetzelfde gereutel af te hoeven spelen, kom je op het lumineuze idee om een blog te beginnen. En dat werk super. 
Alles maar één keer melden en via deze site, WhatsApp, Facebook, telefoon en zelfs via de post reacties daarop terugkrijgen. Geweldig!

Waar ik nooit aan gedacht had, is dat ik dan ook volgers aan het kweken ben. Een volkje dat op vaste tijden van de dag blogjes van kankerlijers en diens familie leest, en dit een onderdeel van hun dagelijkse, of wekelijkse routine gemaakt hebben. 

Mijn hemel, waar ben ik aan begonnen? Hier had ik nooit op gerekend😉. Maar ik moet er wel wat mee natuurlijk, gezien het gevolg op mijn eigen handelen.
Het is nu niet dat ik me één of andere Goeroe voel, en voor mijn volgers moet zorgen dat zij zich lekker voelen, zodat zij mij gaan verheerlijken. 
Hé, gatver jakkes, die gedacht maakt alleen al dat ik mijzelf een reuze narcist in een kale bloemenstal zie. 😒
Maar ik moet wel toegeven dat het feit dat ik volgers heb, wel een leuk gevoel is. En om dit gevoel en de volgers niet kwijt te raken, heb ik besloten toch zo nu en dan toch wat te schrijven.

Een besluit wat voor mij eigenlijk best bijzonder is. 
Tot een paar maanden terug heb ik altijd een bloedhekel aan schrijven gehad. Als er wat op papier/beeldscherm moest komen, dan zo kort mogelijk en het liefst enkel bestaande uit aan elkaar gebreide steekwoorden. Nu ik eindelijk bevrijd ben van het schrijven, laat ik me door volgers, familie en vrienden overhalen om er toch mee door te gaan.

Kanker doet soms toch ook wel mooie en leuke dingen met je, waar je nooit in je leven aan gedacht hebt. Moet ik nu blij zijn dat ik het heb? Nou nee, zover gaat mijn optimisme nu ook weer niet.

Fijne dag allemaal, zonder nare dingetjes.