Uitzaaiingen gekrompen

Alweer een week geleden kreeg ik het goede nieuws na een CT scan, alles was stabiel gebleven en veel tumoren zijn zelfs een beetje geslonken. Ik was weer heel blij en dankbaar met dit bericht. Ik heb nu al 20 kuren met Capecitabine achter de rug, met goede resultaten dus. Mijn lichaam verdraagt het ook steeds beter want ik lijk wat minder last te hebben van de bijwerkingen, geen blaren meer op mijn voeten en tenen en geen kloofjes meer in mijn vingertoppen. Ze blijven nog wel steeds ontvellen en het vel is dun, maar met veel vette crème smeren en weinig in het water met mijn handen gaat het aardig goed. Ik hoop heel erg dat ik nog heel lang goed resultaat blijf hebben van deze behandeling en hopelijk is er daarna weer een nieuwe behandeling die goed werkt.

Veel mensen zeggen dan tegen je: “de ontwikkelingen gaan zo snel, er komen steeds nieuwe behandelmogelijkheden bij”. Deels klopt dit wel maar het duurt toch een lange tijd van het vinden van een behandeling totdat het toegepast kan worden bij patiënten en dan moet dat ook nog maar net geschikt zijn voor jouw vorm van kanker en je moet het kunnen verdragen. Natuurlijk ben ik optimistisch maar ik ben ook realistisch, waarbij ik naast de medische mogelijkheden ook zeker doorga met mijn eigen aanpak. Zowel fysiek met gezonde voeding en veel beweging en daarnaast werk ik aan mijn geestelijk welzijn en zingeving. Niet wetenschappelijk bewezen, maar in mijn beleving  vormt dit echt een geheel, het een versterkt het ander en alles samen werkt helend.