Bergaf..

Begin juli moest ik terug op controle, om te zien of de Lonsurf nog werkte en de waarden niet te veel waren gestegen.

Jammer genoeg kreeg ik heel slecht nieuws te horen.. De Lonsurf had blijkbaar geen effect meer. Alle uitzaaiingen waren gegroeid (of er waren nieuwe bijgekomen), zowel in longen, lever, baarmoeder, buikvlies).

Die dag - 07/07/2023 - werd dus beslist de behandeling stop te zetten. Ik kon nog 1 soort chemo proberen, die ze me aan hele lage dosis gingen geven, omdat ik die een drietal jaar geleden ook al had gehad, en de bijwerkingen niet niks waren. Maar waarom ? Om opnieuw al die bijwerkingen te moeten doorstaan ? Om hier een paar weken of maanden langer te kunnen zijn, met de extra pijn en last ? Nee dank u, dan houdt het hier voor mij op.

Er werd beslist vanaf nu te concentreren op pijnbestrijding en kwaliteit van het leven. Maar het gaat precies allemaal veel sneller achteruit dan ik had verwacht.. 

Wie mijn blog een beetje volgt, weet dat mijn vriend en ik er graag eens een weekendje op uit trokken, graag in de natuur vertoefden, graag een optredentje meepikten. Maar dat lukt nu allemaal niet meer. Ik heb heel veel last van kortademigheid, wat met momenten een heel benauwd gevoel kan geven. Die pijn zet zich dan op mijn rug, waardoor ik maar hele kleine afstandjes kan stappen. Zelfs boodschappen doen lukte niet meer..

Ook de medicatie moest bijna om de 2 weken al worden bijgesteld. Momenteel gebruik ik morfine pleisters en 's ochtends nog een 5-tal andere pilletjes tegen de pijn, tegen te hoge bloeddruk, tegen te hoge hartslag, enz... En verspreid over de dag nog Deanxit en Dafalgans.

Vooral door het benauwde gevoeld en de pijn in de rug had ik me vorige week in samenspraak met mijn huisarts op een wachtlijst laten zetten voor palliatieve zorg in het ziekenhuis. En zondag kreeg ik al telefoon dat er een kamer vrij was gekomen.

Dus hier zit ik nu.. in de Palliatieve Unit van AZ Sint Lucas in Gent. En het doet echt deugd hier te zijn, eindelijk lukt het eens om volledig tot rust te komen. Want zolang je thuis bent, blijf je werk zien en blijf je jezelf overtreffen, ook al voel je dat je lichaam hoognodig de rust nodig heeft.

En hier krijg ik die rust. Ik slaap wanneer het me past, ik lees af en toe (wat thuis niet echt meer lukte), ik doe dagelijks een beetje oefeningen met de kinesiste,...

Wil ik hier blijven, of toch thuis sterven ? Ik weet het niet. Mijn omgeving zou me toch liever thuis hebben als het zover komt denk ik. Maar voor mij zou het ook hier mogen eindigen. De rust die deze plek uitstraalt is zo mooi...

Maar nog even niet aan doodgaan denken... Eerst nog wat genieten van de rust, en de bezoekjes van familie en vrienden. En hoe het verder verloopt, kan niemand voorspellen..

Dikke knuf

Tanja xxx