Mei, een maand om snel te vergeten..

De eerste week van mei hadden we een weekje Spanje gepland. Met mij ging het op dat moment vrij goed, maar mijn vriend kreeg de week daarvoor plots heel veel last van kortademigheid en uiteindelijk ademnood, waardoor hij in het ziekenhuis belandde, en we jammer genoeg onze reis moesten annuleren.

Na een tweetal weken ziekenhuis vonden we dat we toch een vakantie verdiend hadden. Dus boekten we een weekje Landal Vennenbos. De dag dat we gingen vertrekken kreeg hij opnieuw zo'n aanval, en werd het terug spoed i.p.v. Landal. Deze keer hebben ze hem 2,5 weken in het ziekenhuis gehouden.

Afgelopen woensdag mocht hij eindelijk naar huis, een dag waar we allebei enorm naar uitkeken !

Maandag voelde ik me echter niet al te goed, en ging toch maar eens bij de huisarts langs. Ik had een verkoudheid, en de sinussen zaten dicht. Er werd mij een antibioticakuur voorgeschreven, daarmee zou alles wel onder controle blijven. Diezelfde avond kreeg ik nog een telefoontje van het ziekenhuis, mijn oncologisch verpleegkundige wou mij nogmaals benadrukken dat ik bij koorts onmiddellijk naar spoed moest komen. Raar, maar ze moest ineens aan mij denken, en we me dit toch nog eens laten weten.

Dinsdag ochtend werd ik vroeg wakker, rond 6u en ik voelde me helemaal niet goed. Thermometer genomen, en jawel : 37,8° . Ook de saturatiemeter er eens bijgehaald. Saturatie was 95%, valt nog mee, maar mijn hartslag was 130. Mijn oom opgetrommeld (die woont vlakbij en is altijd vroeg wakker) dus tegen 7u waren we op weg naar spoed. Na bloedafname, cardiogram, longfoto, enz... kwamen ze uiteindelijk zeggen dat ze me toch een paar dagen wilden opnemen. Mijn witte bloedcellen waren nog steeds aan de lage kant, maar mijn CRP (ontstekingswaarde) was rond de 100, en dat vonden ze niet zo goed.

En zo heb ik dus 3 dagen in het ziekenhuis gelegen. De woensdag - dag dat mijn vriend eindelijk naar huis mocht - lag ik dus zelf in het ziekenhuis. Na zijn ontslag in het ziekenhuis, heeft familie hem afgehaald en naar huis gebracht. En dan mocht hij onmiddellijk terug vertrekken om bij mij op bezoek te komen. Ja, we lagen in verschillende ziekenhuizen dan nog ook (we hebben elk ons eigen 'buitenverblijf'....).

Toen ik donderdag naar huis mocht voelde ik me al een stuk beter. 's Avonds wou ik dan nog de bloedresultaten uitprinten (die ik online kan opvragen). Daar zag ik tot mijn verbazing dat ook mijn tumormarker CEA gemeten was de laatste dag. Ik viel haast achterover toen ik de waarde zag ! Anderhalve maand geleden bedroeg de CEA 144. Nu was die gestegen naar 244 !! Ik was er echt niet goed van, ik heb praktisch de hele avond zitten wenen...

Komende vrijdag moet ik terug bij de oncoloog, en ik heb gezien dat ze ook aansluitend een afspraak met de oncologisch verpleegkundige hebben ingepland. Ik denk dat ik me aan geen al te goed nieuws zal moeten verwachten.. Met deze waarde denk ik dat ik er vanuit mag gaan, dat de pillen niet echt hun werk meer doen. En als deze pillen niet meer helpen, vrees ik dat ik ver uitbehandeld zal zijn...

Weer stresserende dagen dus, en bang afwachten wat ze daar vrijdag gaan vertellen...

Groetjes

Tanja