Bella Italia

Ik heb 2 dagen gehad om enigzins bij te trekken van chemo nummer 8. We vertrokken vrijdag nacht om 2 uur richting Italie. We maken de kinderen wakker en dat vinden ze mega leuk. Midden in de nacht wakker gemaakt worden door je ouders om op reis te gaan. Dat is magisch. Dat weet ik nog van vroeger. We moeten 1300 km afleggen en dat doen we in 1 keer. Ik moet er niet aan denken om halverwege in een hotel te gaan wakker liggen om vervolgens nog een brakke dag tegemoet te gaan. Na wat vertraging bereiken we na 16 uur rijden de camping. Mn lijf doet zeer, maar dat wist ik van te voren. 

De camping is prachtig. Aan zee gelegen met eigen gereserveerde bedjes en parasol dus geen gestress. Alle 4 kapot van de reis maar we kunnen het niet laten om nog even in zee te duiken. We zijn er! Zalig. Ik probeer de pijn in mn lichaam te negeren. Die nacht moet ik het flink bezuren met eigenlijk van kruin tot teen pijn. Dat is de prijs die ik moet betalen voor deze vakantie. De dagen die volgen doen we precies niks. We lopen naar het strand, liggen daar, lunchen met pasta en duiken weer de zee in. De kinderen maken al snel vriendjes dus die zien we een paar keer per dag. Hahaa heerlijk om ze zo zorgeloos te zien genieten. Zelf moet ik even Landen. Ineens zit ik hier. De lucht is blauw. Maar mijn eigen donderwolkje draag ik nog gewoon met me mee. Het lijkt of mijn geest mij in kleine porties wil laten weten wat me nou eigenlijk allemaal is overkomen. Ik laat het er zijn. De tranen vloeien van ontlading, verdriet, maar ook geluk dat ik hier na alles mag zijn met mijn gezin. Bart is ook moe. We hebben allebei totaal nog geen behoefte om ook maar 1 stap buiten de camping te zetten. Hij heeft het afgelopen half jaar ook alleen maar in standje overleven gestaan en we merken nu pas hoe moe we daar allebei van zijn. Zowel fysiek als mentaal. 

Normaal zouden we al kijken wat er allemaal in de omgeving te doen is. Maar beide zijn we er niet mee bezig. Misschien volgende week. Misschien helemaal niet. Alles is goed.

We genieten nu van het helemaal niks moeten. Regelmatig vraag ik aan Bart welke dag het eigenlijk is. Dat is lang geleden dat we even helemaal niet op de dag en tijd hoeven te letten. Ik kan de hitte aardig hebben. Ik heb er niet meer last van dan normaal. Maar ik heb ook nog niet veel stappen gezet. Wel heb ik in 4 dagen al 2 boeken uitgelezen. Heerlijk vind ik dat!

De neuropathie in mijn voeten trekt niet echt meer weg. Aan het einde van de vakantie belt de vpk mij. Dan wil ik dat de laatste 4 kuren lager gedoseerd worden.  

Voor nu ga ik weer verder met nog anderhalve week precies niks. Ik zit nog wel veel in mn hoofd. Mijn gedachte dwalen vaak even af. Naar de zorgeloosheid van mijn leven hiervoor. Ik zie hier natuurlijk allemaal gezinnen die wij vroeger ook waren. Dat is niet meer. Ik trek veel aandacht met mn donsige kale hoofd. Het is te heet om ook maar iets op te zetten. Ik voel me niet meer vrouwelijk en dat voel ik nu meer omdat ik tussen allemaal vrouwen van mijn leeftijd loop. Dat doet me soms zeer. Maar het is niet anders.  

Het in slaap vallen is nog steeds een ramp maar we slapen hier gewoon tot 10 uur(!) uit. De kinderen ook! Dan beginnen we de dag met verse broodjes en dan lopen we naar het strand. De kinderen lopen heen en weer tussen zwembad en strand met hun vriendjes. Komen geld halen voor ijs en om zich in te smeren. Wat dat betreft is het echt op en top vakantie en genieten!