De laatste AC
Hij zit erin Ac kuur nummer 4. Nu een week geleden. Ik zag er vreselijk tegen op. Het moment van inlopen van het rode gif werd ik eigenlijk al beroerd. Bij de 2 zak weer die enorme hoofdpijn. In mijn hoofd blijf ik herhalen; laatste keer, laatste keer dit vreselijke gevoel. Blijven zitten, je kan dit. Bij het thuiskomen wordt ik na een paar uur al heel beroerd. Alsof er weer 3 vrachtwagens over me heen zijn gereden. Het is niet zo zeer misselijk maar gewoon hondsberoerd. Ik ga op tijd naar bed. De volgende dag die ellendige beenmergprik. Ook de laatste keer. Nooit meer ga ik me zo beroerd voelen van die prik. Maar nog wel 1 keer. Mijn moeder prikt hem. Hij zit erin. Ik weet wat er de komende dagen gaat volgen. Ik probeer deze kuur gelijk te blijven eten. Ook warm. Hoewel ik van sommige dingen moet kokhalzen probeer ik te blijven eten. Dat is beter voor mijn maag en tegen de misselijkheid. De dagen die volgen voel ik me zo slecht. Zo intens slecht. Als ik snachts naar de badkamer loop om water te vullen zie ik mezelf als een soort schim in de spiegel. Zwarte kringen onder mijn ogen en die kale kop, 5 kilo eraf. Er trekt een rilling door me heen bij het zien van mijn eigen spiegelbeeld. Brr gauw weer naar bed.
Ik merk ook dat ik steeds moeilijker gesprekken kan volgen. Ik ben zo uitgecheckt dat ik als een soort schouwspel naar mijn eigen gezin kijk. Het speelt zich allemaal voor mijn neus af maar het lijkt of ik er niet bij hoor. Ik voel mezelf onbereikbaar ook voor hen. De somberheid neemt flink toe na dag 3.
Mijn moeder is er. Ik volg haar instructies op; nu even douchen. Oke douchen. Dan even wandelen.Zelf iets bedenken gaat eigenlijk niet. Het is te mistig, te wattig, te zwart in mijn hoofd. Ik verzin allemaal uitwegen in mijn hoofd. Ik vraag een mri want ik voel de tumor niet meer en dan zeggen ze misschien dat ik wel mag stoppen. Ik ga gewoon stoppen. Ik wil vluchten, vluchten van het zwarte gevoel dat zich afspeelt in mijn hoofd. Maar ik weet ergens wel dat dat niet kan.
Het is nu woensdag. Het ergste sombere gevoel is weer gaan liggen. Maar de vermoeidheid is intens. Het volgen van gesprekken lukt wat beter. Ik heb ook al een week een intense hoest. Kokhalzen moet ik ervan. Dat is boven op die kuur eigenlijk teveel.
4 AC kuren volgehouden. Heel soms voel ik trots. Dat ik ben blijven zitten in de stoel terwijl ik mijn tranen moest bedwingen.
4 keer voor mijn gevoel naar de hel en terug.
Dankzij mijn omgeving, mijn lieve man, mijn ouders, zussen en vriendinnen. Die naast me kwamen zitten op dagen dat ik weinig kon. Die zorgde dat ik overeind bleef. Die ik in paniek huilend kon opbellen dat ik nu echt ging stoppen. Naar me luisterde, mij lieten huilen. Mijn man die naast zijn eigen verdriet het verdriet van de kinderen erbij neemt. Die zijn bedrijf draaiende moet houden en ons gezin. Mijn moeder die er bijna elke dag is als hij werkt om voor me te zorgen. Daardoor sta ik nog.
Ik hoop zo dat de komende kuren de paclitaxel beter te verdragen zijn. Ze zeggen echt van wel. Ook lotgenoten benoemen dat na de AC de 12 die volgde een soort verademing is. Gek hoe je eigenlijk je grenzen verlegd. Want hoe kan welke chemo dan ook voelen als verademing. Ik hoop in elk geval dat mijn AC trauma over een paar weken wat naar de achtergrond verdwijnt.
Nog 1 week om bij te komen. En hopelijk wat meer onderdeel van mijn gezin te zijn. Om van het mooie weer te kunnen genieten.