Een beetje normaal

Het is vandaag 3 weken geleden dat het laatste zakje ellende mn lijf in stroomde.
Het lijkt ergens een eeuwigheid geleden. Hoe snel het ook went er niet meer heen te hoeven. Ik vraag me nu de chemo echt is afgerond regelmatig af hoe ik het deed. Elke week jezelf weer fysiek en mentaal bij elkaar rapen. 6 maanden lang. Mijn lijf staat nog op scherp merk ik. Op standje; er kan elk moment wat gebeuren. Alsof ze zich nog steeds in opperste staat van paraatheid bevind. Alles voel strak aan. Ik krijg soms massage en bezoek de osteopaat. Dus ik werk eraan dat mijn lijf zich even mag ontspannen. Mijn geest wil snel. Veel sneller dan mijn lijf. Ik wil het liefst die Chemo restschade negeren. Dat lukt soms best een dag, maar ik moet het dan altijd bezuren. 
Afgelopen weekend vierden wij Luuk zijn 11e verjaardag. Groot feest met alles erop en eraan. We hadden het verdeeld over 2 dagen. Hij genoot. Ik ben over een stuk of 100 grenzen gegaan maar wat was het me waard. Al zijn vriendjes. Onze vrienden en familie. Versiering, veel eten, mooi weer.
Maar mijn hemel wat een prikkels. Zondag nacht kwam de rekening om de hoek kijken in de vorm van slapeloosheid en pijn in alles. Maar het hersteld zich sneller dan voorheen. 

Ondertussen veel gesprekken gehad met de plastisch chirug, de gewone chirurg en vpks etc. Het plan blijft zoals mijn wens is en ik voel zo sterk dat dit voor mij de enige juiste keus is. Dus dat loopt allemaal wel. 
Mijn haar groeit als Kool en mijn mooie donkere wenkbrauwen zijn volledig terug! 
Ik ben ook naar werk geweest en dat was mega fijn! Ik wilde wel weer gelijk 1000 dingen te snel, te veel en tegelijk maar ik kreeg er energie van. Ik ga nu elke maandag tot de operatie 1 a 2 uurtjes. Het liefst ga ik elke dag weer maar dat lukt me niet. En dat is stom. Want ik wil weer zoveel maar dat lukt gewoon niet. En ja ik snap dat ik moet kijken naar wat wel lukt bla bla bla maar het blijft stom. 

Wat wel super leuk is is dat ik dit weekend voor mezelf een prive les paardrijden heb geboekt. Op de manege van Saar. Geen idee of ik het fysiek kan maar ik heb me er een partij zin in!  Het is denk ik nu 3 jaar geleden dat ik voor het laatst echt gereden heb. Ach al hobbel ik een rondje in stap. Ze kennen daar de situatie. Gewoon even het gevoel weer van paardrijden. En die spierpijn die neem ik op de koop toe. 

Volgend weekend naar onze vrienden in Limburg 2 nachten. Mega zin in ook! 

Nou dit was het wel weer een beetje. 

Liefs weer!