Even geen inspiratie
Ik merk dat ik weinig inspiratie heb om een blog te schrijven. Ik weet niet goed hoe ik me voel. Niet slecht. Niet goed. Ik ben nu bijna 2 weken gestart met de Anastrazol. Daar merk ik tot nu toe niks van. Maar die bijwerkingen komen denk ik pas op de lange termijn.
Bij het HDI heb ik afgelopen maandag weer een gesprek gehad. Dat was fijn! We zijn door middel van een soort tijdlijn alle gebeurtenissen op een rijtje aan het zetten. We kijken bij welke gebeurtenissen welke gevoelens opkomen en waar ik emdr voor kan krijgen. Als ik praat over de AC kuren reageert mijn lijf direct. Ik word misselijk, dezelfde misselijkheid als tijdens die kuren. Ik heb van de week mijn Chemo tas weggegooid en ook die hele ziekenhuismap. Hoppa zo de ondergrondse in. Ik probeer het denk ik weg te stoppen. Ik vind het fijn om er bij het hdi over te praten. Maar verder wil ik het even in mijn omgeving er niet teveel over hebben. Ik heb er gewoon geen zin in. Het is het afgelopen half jaar nergens anders over gegaan. Het is wel even best zo. Ergens ben ik ook heel bang voor het zwarte gat waar iedereen het over heeft. Misschien zit ik er al in? Geen idee.
Misschien heb ik daarom ook even weinig inspiratie om een blog te schrijven. Omdat het reactie oproept. Omdat er dan misschien gedacht wordt dat er iets mee moet. Ik wil het liefst even op gaan in de grijze massa. Even niet het gepsreksonderwerp zijn.
Afgelopen weekend Samen met Saar de kerstboom opgezet. Ik hou intens veel van de kerst en ben blij dat onze kinderen de leeftijd van Sint niet meer hebben en ik dus ongegeneerd vroeg de boom op kan zetten. Bart en luuk waren samen een dagje weg dus Saar en ik konden heerlijk keutelen. Hele dag in onze pyama gezeten met kerstmuziek aan.
Volgende week hebben Bart en ik samen een gesprek bij het HDI. Fijn dat dit ook gaat beginnen.
Nou meer kan ik er even niet van maken.
Liefs
1 reactie
He lieve jij,
Doe dat wat goed voelt, ik heb geleerd in mijn sessies vooral niet tegen mijn gevoel in te gaan. Geen inspiratie ook goed is, geen zin in contact ook goed is . “Niets” moet alles mag. Dus doe wat jouw onderbuikgevoel jou verteld, dan zit je altijd goed.
Wat betreft de anti hormoontherapie wacht het gewoon af, het hoeft niet zo te zijn dat je meteen klachten krijgt. Kan later of niet. Ik vond de Anastrozol in ieder geval beter te verdragen als de Tamoxifen.
Voor jou en mij en voor zovele met ons is de diagnose kanker al zo heftig, ik dacht alleen maar ik ga “dood”…hoe moet dit dan met mijn mannen?…hoe kom ik de behandelingen door?…waar zit het dan nog? Al mijn knowhow van mijn bijna 31 jaar zorg was weg, een zwart gat. Kon alleen maar denken hoe moet dit nu verder met mijn gezin zonder mij.
Na vele gesprekken hoor je dat het goed behandelbaar is, maar er altijd een “kansje” is dat ze toch nog iets vinden in lymfeklieren, maar daar gingen ze niet vanuit. Dus de operatie in gegaan met de veronderstelling de kanker is weg nieuwe borst en weer verder. Het liep allemaal anders……
Dat is een trauma dat je idd wegduwt, iedereen op zijn/haar manier. Het is confronterend en emotioneel. Want als je aan die “tap” hangt met de chemo ben je alleen maar bezig met overleven, plus de afschuwelijke bijwerkingen die ook zo persoonlijk zijn. De AC viel bij mij mee, in die zin het was te doen qua misselijkheid, maar mijn haar verlies zag ik ook als verlies tegen deze kl@te ziekte. Maar de Docetaxel heeft mij trauma’s gegeven, zo ziek van dat middel. Hebben ze ook moeten verlagen. Ik wilde met àlles stoppen, wilde die zooi niet meer. Nadat het met 25% werd verlaagd, was het te doen, maar ik heb neurologisch pijnen overgehouden. Het zij zo!
Ook ik heb EMDR gehad, vermoeiend maar het hielp mijn angsten en mijn nare gedachten “ plat” te maken, ze zijn er nog maar ik open ze als “ ik” dit wil.
Gisteren nog een moeilijk momentje zat “het perfecte plaatje” terug te kijken, er werden foto’s gemaakt van mensen die ook kanker hebben gehad/ doorstaan. Ze werden op hun kwetsbaarste gefotografeerd, Linda Hakeboom beoordeelde dit. Ik was zo gegrepen door deze prachtige foto’s en de verhalen van deze mensen, in alle leeftijdscategorieën, ik heb zo’n potje zitten te janken. Zo herkenbaar, maar het luchtte ook op. We zijn niet alleen met ons verhaal. Dat sterkt enorm 🫶🏼🙏🏼
Naast emdr heb ik ook mindfullness ( pas ik nog dagelijks toe om te kunnrn slapen) en cognitieve gedragstherapie gehad, plus revalidatie traject hoe omgaan met lage energie en pijn.
Het is een moeilijk en emotioneel traject maar zooooooo nodig, wordt nu ook steeds meer op ingezet. Dat nazorg wellicht nog wel belangrijker is als de gehele behandeling. Dan pas begint het proces hoe ga ik van “OVERLEVEN” naar “LEVEN”! Hoe doe je dit weer als je zo geleefd bent met afspraken en behandelingen. Zhs in en zhs uit.
Dus lieve Anne maak er een heerlijke Kerst van, geniet van die kleine momenten met he grootste rijkdommen je lieve Man Bart en je twee goudstukken Saar en Luuk. Dat zijn straks de momenten waar het leven echt om draait.
Ben niet streng voor jezelf, ben lief voor jezelf. Geen zin om te schrijven ook prima, zin om te schreeuwen ook prima, zin in Pyjama dag ook prima. Alles heeft TIJD nodig, alleen gunnen we ons dit vaak niet. Daar je van die nare gedachten en angsten af wilt. Maar dit soort gebeurtenissen kun je niet forceren. Alles op zijn tijd. Soms 2 stappen vooruit maar soms ook 3 terug, om weer vooruit te kunnen.
Ik wens je heel veel kracht en zachtheid toe. Je bent een kanjer. “Tijd heelt”. Hoop geeft moed en perspectief.
Liefs 🫶🏼
Patries