Het wachten

Ja ze zegt het echt. U heeft borstkanker. We kunnen nu zien dat het gradatie 2 is en waarschijnlijk zonder uitzaaiingen. Dit zal komende week door de pathaloog bevestigd moeten worden. Vogende week donderdag komt u bij ons en dan hoort u meer over het soort tumor.

Mijn man en ik zijn nog steeds boven en de kinderen wachten nog nietsvermoedend tot ze naar hUn sport gebracht worden.

Ik heb een soort paniek gecombineerd met doodsangst. Ik geloof niet dat ik helder kan denken. Maar ik moet me nu vermannen. Mijn man en ik besluiten de kinderen te vertellen wat er is. Ze zijn 10 en 8 en wij leren ze altijd dat je "buikpijn geheimen" moet delen. Ik besluit dat dit wel onder die catogorie valt. En het is sowieso geen geheim dit. Ze moeten erg huilen. Die koppies vergeet ik mijn leven niet.

Mijn man belt m'n zus. Die is onderweg. Oke maar mijn ouders moeten het ook weten. Maar ik kan het niet. Ik kan ze niet bellen. Mijn man regelt het allemaal. Die avond zitten onze ouders en zussen er. Een huis vol mensen. Ze komen allemaal voor mij. 

Ik wil nog steeds vluchten. Ik wacht nog steeds tot iemand zegt dat dit gewoon een grapje is. Maar niemand zegt het. Iedereen vertrekt naar huis. Ik lig in bed. Klaar wakker. Ik ga hartstikke dood. Mijn kinderen zullen zonder mij door moeten. Ik durf helemaal niet dood. 

Nog een week wachten en dan hoor ik mijn behandelplan. Is die er wel? Ik heb geen idee. Ik dacht dat ik wist wat angst was. Maar er bestaat ook doodsangst