Taxol kuur 2 en dankbaar
De week na de 1e taxol kuur blijft stabiel. Ik krijg alleen na 3 dagen spier en gewrichtspijn. Net of je griep gaat krijgen. Maar na 2 dagen trekt dit weer weg.
Dan is het alweer woensdag tijd voor nummer 2. Omdat je bij 2 ook nog een allergische reactie kan krijgen ben ik zenuwachtig. Gelukkig als we de afdeling oplopen zie ik m'n lievelingszuster. Ze zegt al gelijk ik kom je helpen zo hoor. Het zijn de kleine dingen maar er valt gelijk wat spanning weg. Ze prikt zoals altijd in 1 keer raak. Ik hou van die meid. Na 10 minuten van de chemo krijg ik het even heel heet. Ik raak in paniek. Maar het blijkt een opvlieger gecombineerd met spanning. Gelukkig geen allergische reactie. Na anderhalf uur staan we weer buiten. Eerst even een lekker broodje halen bij de Subway en dan door naar huis. Mijn vriendin blijft de hele dag gewoon bij mij. Ik duik even in bed voor 2 uur maar daarna kan ik alweer samen met haar m'n dochter van school halen.
Het is nu zaterdag. Ik voel wel weer de spierkrampen komen maargoed zolang dat weer weg gaat is het ongeveer 1 procent van de AC hel. Ik probeer zoveel mogelijk structuur te houden. Elke ochtend beginnen met een lange wandeling met de hond.
De dagen gaan gelukkig wat sneller en voelen iets normaler. Ik blijf achterdochtig tot het moment dat de allerlaatste naald m'n lijf in zal gaan. Maargoed dit hebben we. En met een beetje geluk over 6 kuren naar Italie en daarna hoef ik er nog maar 4. Niet proberen op de zaken vooruit te kijken blijft lastig. Ik blijf de drang houden om controle te hebben.
Dinsdag ga ik starten met accupunctuur. Op aanraden van zowel lotgenoten als mijn oncologe. Tegen de neuropathie maar wellicht ook tegen de gewrichtspijn. Ik ben normaal nooit zo van dit soort dingen maargoed wat is tegenwoordig nog normaal he. Dus ik sta er zeker voor open en hoop dat het wat zal helpen!
Nu ik weer wat helderder kan denken merk ik dat ik meer lijk te beseffen in wat voor heftige wereld ik eigenlijk leef sinds 15 februari. Er zit echt kanker in mijn lijf. Hoezo heeft mijn lijf dit eigenlijk gedaan? En waarom heb ik het niet wat eerder gemerkt. En wie zegt dat dit niet gewoon over een paar jaar nog een keer gebeurd? Het houdt me bezig.
Verder voel ik ook veel trots. Op de veerkracht van onze kinderen. Die het goed blijven doen op school en met een glimlach opstaan. Die voorzichtig durven te hopen op een vakantie naar Italië maar die ook zeggen mama jij bent het belangrijkst als het niet lukt dan gaan we gewoon volgend jaar. Het ontroerd mij.
Familie en vrienden die zonder het te vragen klakkeloos zorgen dat alles zo normaal mogelijk blijft voor ze. Die onze kinderen meenemen naar leuke uitjes of logeer partijtjes. Maaltijden die gebracht worden. Ik ben zo dankbaar maar voel me ook soms zo te kort schieten. Ik kan dit nooit allemaal terug doen. Ik ben gewend degene te zijn die altijd zonder na te denken er voor hun is. Toch laat ik de dankbaarheid overheersen.
Nog een paar dagen tot nummer 3. Dan begint alles weer opnieuw. Maar als het ongeveer zo blijft gaan mag ik mezelf gelukkig prijzen.