Eerste chemo

Oke, ik had gister weer een nieuwe blog geschreven, maar per ongeluk op kruisje gedrukt zonder op te slaan :/. Dus een nieuwe poging.

De week voor de chemo heb ik best goede dagen gehad. Ik voelde me sterk en positief. Lekker veel gewandeld en voor mezelf bepaald dat ik sterk uit deze situatie wil komen. Op woensdag zat de uitslag van het erfelijkheidsonderzoek  in de brievenbus. Pfffooeee spannend, durfde hem gewoon niet open te maken. We sprongen een gat in de lucht, want gelukkig hebben ze niks gevonden. Dus dikke vette pech dat dit bij mij is ontstaan.

In deze week krijg ik een nummer van iemand die dit zelfde traject 4 jaar geleden heeft doorlopen. Zij had zelfde type, zelfde graad en nagenoeg zelfde grootte. Het gaat nu goed met haar en dat is iets waar ik aan vast wil houden. Maar ja wat stuur je zo iemand dan. Eenmaal in gesprek neemt ze veel tijd om mijn vragen te beantwoorden en geeft dit mij rust.

Ook heb ik besloten om contact te leggen met een personal trainer. Dit is de trainer van de bootcamp lessen die ik normaal volg en ik weet dat hij mij veel kan brengen. Dus ik maak een afspraak om met hem te gaan wandelen om te kijken wat we voor elkaar kunnen betekenen.

Donderdag wordt er eerst een jodiumzaadje geplaatst in het midden van de tumor. Deze ingreep valt reuze mee en ik mag nog even kijken op de foto hoe het eruit ziet. Ze plaatsen dit voor als de chemo zo goed zijn werk doet dat er niets meer over blijft, ze weten waar ze weefsel weg moeten halen tijdens de operatie.

Aansluitend hebben we een afspraak met de radiotherapeut. Op de een of andere manier raakt haar manier van uitleg iets bij mij, waardoor ik me even down voel. Ze benadrukte in het gesprek heel erg alle risicofactoren. En wat ik nodig heb is juist iemand die zegt: we kunnen niks garanderen, maar je hebt echt een goede kans om hier bovenop te komen. Dit gevoel blijft de hele dag nog een beetje hangen. Tot Jim zei: en nu gaan we het eruit lopen. Dus hebben we samen 5 km gerend en dit voelde wel echt goed. Ik ga dus fit de chemo in.

Vrijdag in de ochtend ga ik met mijn vriendinnen een pruik uitzoeken. In Eersel zit een kapperszaak die ook haarwerken leveren. Ik was heel benieuwd hoe dit zou zijn, maar het was gewoon heel erg gezellig. We hebben er een leuk moment van gemaakt. We hebben gelachen om pruiken die me totaal niet stonden. Uiteindelijk hebben we een mooie pruik gekozen.

In de middag heb ik een wandelafspraak met de personal trainer. Dit was een heel fijn gesprek. Zoveel positiviteit en kracht. Ik heb gewoon zin om het traject te starten.

Zaterdag hebben we Guus zijn verjaardag gevierd. In het begin moeilijk en confronterend, maar eenmaal daardoor heen was het heel erg fijn en gezellig.

Ik zag een beetje op tegen de zondag. We hadden niet echt afspraken staan en ik voelde de spanning richting de eerste chemo echt toenemen. We gaan nog even bij iemand op verjaardag en voor de rest maken we er maar een lamme dag van. We voelen ons allemaal onrustig deze dag.

Dan is daar de dag van de eerste chemo. Ik had een slaappilletje genomen, zodat ik in ieder geval een redelijke nacht zou maken. In de ochtend werkte die nog even door denk ik, want ik voelde me best ontspannen. We hebben eerst de kinderen naar school/opvang gebracht en rijden dan door naar het ziekenhuis. Door een verpleegkundige werd ik opgehaald en mocht ik in een chemostoel gaan zitten. Ze legde rustig uit hoe het in zijn werk ging. Ze prikken infuus en dan zijn er twee zakjes met verschillende chemo's. Elk heeft 10 minuten nodig om in het lichaam te komen. Toen het eerste zakje (was ook zo lekker chemisch rood) mijn lijf in ging kreeg ik het even moeilijk. Deze spanning moest er echt even uit. We hadden allemaal spelletjes en puzzelboekjes meegenomen, maar we zijn er niet eens aan toegekomen. Na 45 minuten liepen we het ziekenhuis alweer uit. En dat is best gek, want dan ga je naar huis zitten wachten tot je iets voelt.

In de loop van de middag word ik wel een klein beetje misselijk en krijg ik lichte hoofdpijn. Het is allemaal nog te doen. Die ochtend heb ik medicatie ingenomen tegen misselijkheid en een ontstekingsremmer. Het schijnt dat deze medicatie je de eerste dagen op de been houden. Savonds halen we samen de kinderen op van de opvang en ga ik nog een lekker stuk wandelen met de buurvrouw. Die nacht slaap ik redelijk en voel me dinsdagochtend best goed. Lichte hoofdpijn blijft en ook een weeig gevoel in mijn maag. Ik kan wel gewoon eten, iets minder dan normaal. Ik wandel twee rondes van 4 km, spreek een collega voor mentoroverdracht en savonds komt er nog een vriendin langs. Daarna merk ik wel dat ik op ben. Die nacht slaap ik slecht. Dat wil zeggen half 3 klaar wakker in bed. Op een gegeven moment maar naar beneden gegaan en heb ik een film gekeken. Toen kwam er zo'n moment dat ik ging malen en toen ben ik gauw weer naar boven gegaan. Ik had me voorgenomen om elke ochtend in ieder geval met de kinderen mee op te staan en te ontbijten, maar ik was zo moe dat dat hem echt niet ging worden. Dat vind ik dan wel lastig, maar het is wat het is.

Woensdag hebben ze in de ochtend een port a cath geplaatst. Zo hoeven ze niet bij elke kuur opnieuw infuus te prikken. De ingreep is te doen, maar in de middag heb ik er wel last van. Smiddags haal ik wat slaap in en kan ik lekker een stukje wandelen. Donderdag zou dan de eerste dip komen. Mijn eetlust is helemaal weg. Mijn lichaam schreeuwt om voedsel, maar ik krijg het gewoon niet weg. Super irritant. Met moeite krijg ik s ochtends een beschuitje weg. Om half 10 staat de eerste training gepland. Ik voelde me natuurlijk niet fit, maar wilde graag gaan. Dus ik mezelf in mijn sportkleren gehesen en hup naar de sportschool. Eerst 15 minuten fietsen, oke hier wordt pijnlijk duidelijk dat mijn conditie nu al een knauw heeft gekregen. Daarna half uur spieren trainen en dan afsluiten met 15 minuten fietsen. Nou dan is de energie wel even op, dus de rest van de dag lekker op de bank met Annelijn en Guus (allebei buikgriep).

Vrijdagochtend even gewandeld met buurvrouw en daarna komen mijn ouders om Guus zijn verjaardag te vieren. Ik moet af en toe even een dutje doen tussendoor, maar het is echt redelijk te doen. Ik kan alweer iets meer eten. Ik probeer vooral te eten waar ik zin in heb. Eind van de middag worden de kinderen meegenomen om een weekend te logeren bij vrienden. Ik vind dat toch wel moeilijk, ook al weet ik dat de kinderen het helemaal fantastisch vinden en dat het voor ons fijn is om even rust te pakken. Het liefst heb ik ze de hele tijd om me heen, maar het zijn ook veel prikkels als ze er zijn en op deze manier kunnen zowel Jim als ik onze rust even pakken. Zeker omdat de buikgriep mij ook bereikt heeft. Dat is natuurlijk iets wat je nu net niet wilt, maar je eigenlijk weet dat je er niet aan ontkomt. Zondag komt lieve broertje langs en gaat het best goed.

Al met al kijk ik terug op een eerste week waarvan ik had verwacht dat ik super ziek zou zijn en niks zou kunnen, maar het is me reuze meegevallen. Hopelijk zijn de komende kuren vergelijkbaar. Over een week gaat de volgende erin. Nu nog een week lekker genieten van m'n leuke gezin en staat er een vriendinnenweekend op het programma.

Oja en ik heb ook besloten om mijn haar eraf te laten halen vanavond. Dat zal geen leuk moment zijn, maar dan hebben we het maar gehad.

Deze blog komt waarschijnlijk positief over en dat is ook echt hoe ik me voel. Natuurlijk zijn er momenten dat ik mentaal even in een dip zit, maar dit uitspreken en hierover praten helpt dan. Ik heb zoveel lieve mensen om mij heen waar ik dit mee kan. Dus ik voel me dankbaar voor alle steun van de lieve mensen om mij heen!