Even voorstellen
Hallo, ik ben Sanne en op het moment van schrijven ben ik 55 jaar. Mijn vader stierf in 1991 aan de gevolgen van (dikke) darmkanker nadat hij bijna vijf jaar tegen de ziekte gestreden had. Ik was toen slechts 22 jaar en zijn hele ziekzijn en overlijden heeft enorme impact gehad op mij en mijn verdere leven.
Een paar jaar geleden begon ik mijn dagboekverhalen uit die periode te herlezen en pakte ik ook de dagboeken van mijn inmiddels overleden moeder erbij. De realisatie dat wij samen hetzelfde meemaakten maar de situatie totaal anders ervoeren, kwam bij mij wel even binnen. Lotgenoot zijn betekent niet automatisch dat je hetzelfde voelt of ervaart. Zij verloor haar partner, ik verloor mijn vader en dat zijn twee totaal verschillende invalshoeken.
Van het lezen van de dagboeken ging ik naar het schrijven van een roman, waarbij ik deze dagboekervaringen als uitgangspunt nam. Het verhaal gaat niet zozeer over de patiënt zelf of over de kanker, maar wel hoe je als naasten met al die verschillende fases van ziekte, emoties, afscheid en rouw omgaat. En dat in een tijdperk zonder internet, sociale media en online lotgenotengroepen zoals deze. Wij, mijn moeder en ik, voelden ons met regelmaat zeer eenzaam in onze gevoelens en angsten en onbegrepen door onze omgeving. Tegelijkertijd tastten wij zelf vaak ook in het duister als het ging om verwachtingen, ziekteverloop of behandelmethodes. Wij hadden geen google om te zoeken, wij voeren blind op de informatie van artsen.
Komende maanden hoop ik mijn boek af te ronden en klaar te maken voor publicatie. Jouw ervaringen, als je die wilt delen, zijn enorm welkom! Zeker als je, net als mijn moeder, partner of nabestaande bent. Ik kan niet meer met haar in gesprek over die periode dus ik heb niet meer dan haar dagboekaantekeningen. Wil je je verhaal doen aan mij? Mail me dan via sanneschrijft@hotmail.com. Natuurlijk gebruik ik je verhaal discreet en geanonimiseerd en enkel om de personages in mijn boek te versterken.
Hang on, je bent niet alleen! xxx
Sanne
3 reacties
Hoi Sanne,
Geen idee wat mijn verhaal of een gedeelte ervan, geanonimiseerd in een boek zou moeten.
Maar van de andere kant, heb ik het sinds eind November 2023, wel van me afgeschreven in 144 blogs.
Ik be begonnen met blogs, omdat de community manager me dat advies gaf.
Ik ben nabestaande, officieel weduwnaar, maar dat vindt ik geen fijn woord, alsof je alle hoop opgegeven hebt.
Wij hadden wel Google, maar hebben juist besloten, daar niet op te gaan zoeken, behalve de algemene uitleg, wat de ziekte voor ons inhield.
Google is heel erg gekleurd, en nee ik doe niet aan samenzweringstheorieën, maar ben/ Was ICTér en kijk er met andere ogen naar.
Veel van wat je op Google leest, is behoorlijk heftig, maar is vaak geschreven, door mensen voor wie het niet zo makkelijk is gegaan, en wiens naaste, het niet gehaald heeft.
Mensen die het wel gehaald hebben, hebben er vaak ook niet zoveel behoefte aan om het te schrijven, die willen maar een ding, het achter zich laten.
Ik dacht dat niemand echt interesse zou hebben in mijn verhaal, maar het blijkt dat veel mensen het fijn vinden om te lezen, over dingen die minder te maken hebben, met kanker zelf, maar meer, alles eromheen.
Het aantal malen dat de blogs gelezen zijn ie verbijsterend.
En er staan soms ook gedichten in, waarvan je het gedicht Troost vrijelijk mag gebruiken, zolang je er niet je eigen naam onder zet, k heb het 34 jaar geleden geschreven.
kanker heeft me zeker veel afgenomen, maar juist ook veel gebracht, en dan met name, over het leven na kanker.
De oudste 7 blogs gaan over onze wilde rit, met kanker, en het afscheid.
Dan veel blogs waarin ik dingen van me afschrijf, en sinds 8 Augustus, schrijf ik pas, het vervolg van de oudste 7 blogs.
Het verhaal wat ik toen schreef, en nu emotioneel afrond, is zo bijzonder dat iedereen zegt, dat gebeurt nooit in het echt, kan alleen maar in de film.
Wat ik sinds November heb geleerd, is dat juist het praten, met mensen, al dan niet met kanker of nabestaand, iedereen helpt.
Ik voel me er gelukkig door, en heb een doel, en ontdekte de liefde voor anderen, en anderen ontdekten mij, leven mee, vangen elkaar op, en doen hun best er voor anderen te zijn.
Een blog, Kanker de andere kant, en de update daarop, geven een heel andere kijk, op het leven als naaste
Wat ik ook heb geleerd, is dat ik er anders insta als de andere mensen, maar voor iedereen is het anders.
Geen idee of dit is wat je zoekt.
Groetjes Peter
Beste Peter,
Dank voor je reactie en ik ga jouw blogs lezen! <3
Hoi Sanne,
Laat maar weten, of je er iets van wil gebruiken, en wat.
Dan zou ik je aanraden, met de oudste te beginnen, een kan koffie, of een pot thee erbij te zetten, en misschien wat tissues, want het gedicht, voor joost, is vanuit mijn hart geschreven,
https://www.kanker.nl/ervaringen-van-anderen/blogs/het-leven-is-een-rei…
Mijn eerste 7 blogs, hebben een vervolg gevonden, en hebben sinds 8 Augustus een happy end
Groetjes Peter