Woensdag 25-09-2024
Goedemorgen lieve lezers/lezeressen.
Weer een update van Sam.
Gisteren zijn we naar Leiden geweest, naar Naturalis. Dit was heel fijn omdat Sam bijna niet weg wil/kan i.v.m. zijn buikpijn en onzekerheid hierin. De arts wil zo min mogelijk andere medicijnen of supplementen bij de BRAF/MEK remmers gebruiken, dus zijn medicijnen voorlopig hiertegen niet van toepassing. Als het erger wordt dan even aan de bel trekken. (Vanmorgen zei Sam dat hij de hele nacht wat last had van buikpijn, niet heel erg, maar wel aanwezig. )Tijdens het lopen gisteren, vertelde Sam dat hij geestelijk eigenlijk bezig is met afscheid nemen van het nu. Straks is hij geen onderdeel meer van dit leven. Ik begrijp dit heel goed natuurlijk, maar het was niet het juiste moment. Ik moest huilen en zei dat dit nu niet het juiste moment om te vertellen, onderweg. Nadat ik rustig was en mij niet meer schaamde voor de mensen onderweg, kon ik het er weer iets over hebben. Ik heb wel gezegd, dat ik het niet echt positief vind omdat hier helemaal nog geen sprake van is. Probeer te leven, te "genieten" in het nu. Maar hij neemt het elke dag met zich mee. Ik zag gisteren een jonge dame,25 jaar, uitbehandeld voor longkanker. zij leeft, heeft een boek geschreven, denkt helemaal niet aan doodgaan, ondanks zij nog maar 2 tot 6 maanden te leven heeft. Daar heb ik respect voor. Niet iedereen is hetzelfde, ik weet het, maar zover is het hier gelukkig nog niet, dus kom op! Hij zei dat ik eens in zijn lichaam zou moeten kruipen. Ja, dat zal best, maar dat kan nu eenmaal niet. De arts zei ook dat de bijwerkingen met een week of 4/5 wel minder zouden worden. Sam zit nu in zijn 4e week. Duimen maar. Sam voelt de tumor nog steeds heel kalm minder worden, zo maar weer een foto van maken. Elke keer als Sam hoest schrik ik weer. Dit deed hij ook toen er meer plekken in zijn longen werden ontdekt. Maar Sam zegt dat het anders is. Nog 4 weken tot de volgende scan.
Lieve groetjes, hou van elkaar, kanker heb je niet alleen, dat heb je samen
Anneke
3 reacties
Kanker heb je niet alleen. Nee, maar als je het niet hebt, dan heb je momenten dat het er niet is. Zij die het hebben kunnen zich er niet los van maken. Het is er altijd, als je opstaat, als je gaat slapen, als je 's nachts er even uit moet. Bij elke beweging word je er aan herinnerd.
Vroeger als je eens stram was of spierpijn had, dan wist je waarvan dat kwam en wist je dat het over gaat. Nu weet je dat het niet meer over gaat.
Tuurlijk, ik heb ook wel momenten dat ik geconcentreerd bezig ben en er even niet aan denk. Maar als er gedachten terugkomen, dan is het nooit over iets ver in de toekomst.
Kanker zit in je lijf en in je kop en daar gaat het nooit meer weg.
Dus ik kan je man wel begrijpen. Met wie kan hij praten, waar moet hij zijn zorgen uiten?
Ik blog. Veel wat mij zorgen baart vertel ik niet mijn vrouw direct, maar verwoord ik in mijn blog, ik kan het dan duidelijk omschrijven, zij leest het wanneer zij "in de kanker modus" is. En dan praten we er over. Buiten dat probeer ik het er zo min mogelijk over te hebben.
Lieve Zweef,
Natuurlijk begrijp ik wat je bedoelt en kan ik niet in zijn lichaam zitten, maar helaas sta ik er ook op en ga ik er mee naar bed. Als we samen wandelen of als ik ergens alleen heen ga, wandelt het altijd met me mee. Het is mijn partner en ik ben een HSP'er. High sensitief person. Zelf lees ik mijn blog regelmatig voor, maar vind dit wel lastig. Voor nu staat de tumor stil en weet ik dat dit ook goed is, maar toch is de angst er dat het ergens weer groeit. Sam praat volgens mij met niemand, is ook erg bescheiden, zo van: niet iedereen hoeft het te weten....Het gaat helaas 24-7 met me mee en nee, ik kan mij er niet los van maken, niets helpt, dus dragen wij dit samen.
Lieve Anneke en Sam,
Ik volg nu ook. Wat een toestanden.....En ja, uiteraard als collega kankerpatiënt kan ik de gedachten volledig begrijpen als je zoveel last hebt van de tumor en dan ook nog het mentale deel..........
Je bent er altijd mee bezig, iets wat Zweef ook al schreef. Ik heb nog geen pijn en accepteer de kanker hoe moeilijk ook maar dat slechte slapen, daar heb ik ongelooflijk veel moeite mee en dan denk ik ook regelmatig "schiet mij maar af, dit is geen leven". Ik zet het tussen quootjes ;-) . Als ik alleen was geweest dan was ik al lang gestopt met die reguliere zorg medicaties , vreselijk! De kuren zijn erger dan de kwaal! Dan was ik volledig overgegaan op de natuur geneeswijze van een holistische arts inclusief gebruik van wietolie.........
En dan heb ik (nog) geen pijn maar het mentale word steeds moeilijker. Zo heb ik besloten om mijn heil verder te zoeken bij een holistische arts. Ik ben al gestopt met 1e lijns medicatie prostaatkanker en met die vreselijke Simvastatine, een middel tegen aderverkalking met veel beruchte bijwerkingen zoals slapeloosheid, net zoals bij Zoladex.
Oh ja, ik gebruik wietolie (THC), heb ik ongelooflijk veel baat bij. Op dit moment ben ik heel even gestopt omdat ik TE veel gewenning kreeg. Maar gelukkig valt die verslaving wel mee. Dat openbaart zich pas na een aantal maanden. Even stoppen voor een week of 2 en dan helpt het weer als vanouds!
Heel veel sterkte en nog meer liefs....... leef met jullie mee en pak gewoon alles aan!Wat heb je te verliezen?
Groeten uit Kirchroa (Kerkrade).
Adië wa,
JIlles