8 december

Vandaag is het precies 30 jaar geleden dat mijn lieve vader op 68-jarige leeftijd is overleden. In het ziekenhuis blies hij zijn laatste adem uit, een jaar na de diagnose chronische lymfatische leukemie. Er was nog geen behandeling tegen de kankervorm die bij mijn vader was ontstaan door het werken in kassen waarin chemische bestrijdingsmiddelen waren gebruikt. Een jaar. Theo is het eerste jaar na de diagnose net voorbij. En hij is er gelukkig nog. Door het (globale en in stukjes) lezen van een wetenschappelijk artikel over zijn ziekte, is hij gisteren wel in een dip geraakt. De overlevingskans is volgens het artikel minder gunstig dan hij dacht, 25% in plaats van de 80% die de arts eerder heeft genoemd. Het besef dat hij mogelijk nog maar maximaal een jaar of 5 te leven heeft, hakt er even in. Als ik vandaag uit mijn werk kom om hem op te halen voor het bezoek aan de arts, vind ik hem in tranen op de bank. De muziek knalt uit de geluidsboxen. Hij kan niet uit zijn woorden komen, schiet steeds vol, en pas als we in de auto onderweg zijn, wordt hij wat rustiger. De muziek die nog in mijn oren klinkt, draaide hij tijdens het fietsen op de hometrainer in het ziekenhuis na de stamceltransplantatie. Verwerking, hoop, angst voor de toekomst….de knop kan niet de hele tijd op positief staan. 

Tegen de tijd dat we bij de arts naar binnen stappen heeft hij zichzelf weer onder controle. Gisteren hebben we al een aantal bloedwaarden zien staan in zijn dossier en de rest verschijnt nu op het scherm. Het zijn mooie getallen! Leukocyten 4 (moet tussen 4 en 10 zijn), rode bloedplaatjes 159 (moet tussen 150 en 350 zijn) en neutrofielen 2,2 (moet tussen 1,5 en 9 zijn). Niet heel ruim, maar alles is normaal. Alleen het hb is met 7,9 te laag (8,5 is minimaal voor een man). Door de zware chemo komt dit vaak voor en de waarde zal waarschijnlijk ook niet veel meer stijgen, is de verwachting. 

En dan de T-cellen…In het artikel dat Theo had doorgenomen, had ik gelezen dat bij een huiduitslag de waarneming van T-cellen gestoord kan zijn. De cellen kunnen reactief zijn omdat ze reageren op de ontsteking, en er hoeft dan geen sprake te zijn van een lymfoom. De arts in het Erasmus ging niet mee in deze theorie, maar onze eigen arts blijkt wel rekening te houden met deze optie. Dan zou de kanker dus niet terug zijn en het beenmerg schoon nu de huiduitslag voorbij is. Hij houdt wel een slag om de arm omdat dit niet zeker is, maar voor nu ziet het er allemaal iets rooskleuriger uit. Over 3 maanden hoeft Theo pas terug te komen, tenzij hij eerder klachten krijgt. 

Natuurlijk zijn we blij, maar door de rollercoaster aan emoties waarin we al zo lang zitten, lijken we allebei een scherm te hebben opgetrokken. Een scherm om te heftige emoties tegen te houden, teleurstelling, angst, teveel hoop, en ook te grote blijdschap. In het restaurant van het ziekenhuis delen we een gebakje om het toch een beetje te vieren en met twee broodjes zalm voor de lunch stappen we in de auto. Na de lunch brengt Theo me naar mijn werk en loopt met de hond terug naar huis. 8 december. Herinnering aan de dood van mijn vader, al 30 jaar. 8 december. Hoop op een gezamenlijke toekomst, hoeveel jaar?