Bijwerkingen

Helaas, het duimen heeft niet geholpen. Van zaterdag op zondag een veelvuldig gebroken nacht, en daarop een dag met tongpijn, heel erge vermoeidheid en obstipatie van 4 dagen. De ogen van Theo zijn grijs omrand en lijken weg gezakt in zijn smalle witte, rode, dan weer gelige gezicht, regelmatig vol tranen. Van de Prednison kan je labiel worden, nou, dat blijkt. En dat geldt niet alleen voor Theo. Maar ik moet mijn tranen voor hem verborgen houden nu, al kost dat de nodige moeite. Ik maak me zoveel zorgen over zijn koude handen, zijn temperatuur die de 37 graden niet meer haalt en de weegschaal die laat zien dat hij afvalt. Zoveel nieuwe dingen waar ik aan moet wennen, niet wetend of ik er iets mee moet doen. We hebben een lijst met alle mogelijke bijwerkingen, er staat een rijtje wanneer je meteen contact moet opnemen met de oncologieverpleegkundige en een rijtje wat nog wel een dagje kan wachten. Over de pijnlijke mond hebben we contact gehad, nog niet over de obstipatie. Theo kijkt het nog 1 dagje aan, ook al moeten we eigenlijk contact opnemen. Hij gaat vroeg naar bed en we hebben afgesproken dat ik op de bank ga slapen, zodat we niet allebei uitgeput raken. Voor ik het licht uitdoe ga ik nog even bij hem kijken, voelen of hij minder koud en klam aanvoelt dan vanmiddag. Hij is gelukkig warm nu, dus redelijk gerust gesteld kruip ik onder een paar fleece dekens, de hond naast me op de grond.

Deze ochtend voelt Theo zich nog vermoeider dan gisteren, zijn tong doet wel wat minder pijn. Hij belt met de oncologieverpleegkundige, We kunnen vanmiddag langskomen, ze wil zijn mond onderzoeken, uitsluiten dat hij een schimmel of infectie heeft. Ook kan ze iets voorschrijven voor de obstipatie. Ik ben blij dat ze Theo zo even kan zien, zij weet wat ‘normaal’ is bij patiënten die een chemokuur krijgen. We zitten wel met een klein probleem: de hond. To nu toe ze niet lang alleen geweest, hooguit een half uur, en als je naar het ziekenhuis gaat is een uur niks. Maar we hebben op dit moment geen alternatief, dus ik zoek een paar kartonnen dozen op en verstop in elke doos wat lekkers. Ducktape erom heen zodat ze zichzelf even kan bezighouden. We hebben een camera in de kamer waarmee we op de mobiel kunnen zien of het goed gaat.
Theo loopt moeizaam vanaf de parkeerplaats naar het ziekenhuis, de lange gangen door, maar het gaat. Na een kwartier wachten mogen we naar binnen. De verpleegkundige is heel meelevend. De klachten die Theo heeft kunnen er allemaal bijhoren. Dat hij ze heeft komt met name omdat hij een hele zware chemokuur krijgt, die gericht is op genezing. Dat doel moet Theo voor ogen blijven houden. Gelukkig geen schimmel of infectie in zijn mond, en ze kan een spray voorschrijven die zijn tong verdoofd. Ook voor de behandeling van de obstipatie kunnen we straks iets ophalen bij de apotheek. 
Toch enigszins gerustgesteld rijden we naar huis, eerst nog even langs de apotheek waar ze de spray niet in huis hebben, dat is balen. Morgenochtend om 8.00 uur kunnen we deze ophalen. Al met al zijn we bijna twee uur weg geweest. Onze hond heeft het keurig gedaan. Ze heeft niet eens alle dozen gesloopt en heeft ook lekker liggen slapen. Helemaal blij mee.
Theo gaat meteen liggen, doodop. Even moed verzamelen om de obstipatie te lijf te gaan.