Chemokuur 2 dag 1

We staan in de startblokken voor de tweede chemokuur. Ik weet dat Theo het zware werk moet doen, maar ik zeg ‘we’ omdat het echt een weg is die we samen afleggen. Ieder op zijn of haar eigen manier, maar onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat kan ook bijna niet anders na 45 jaar lief en leed te hebben gedeeld. We staan dus in de startblokken, maar zullen nog worden gebeld door de arts of de bloedwaarden in orde zijn. Deze afspraak hebben we blauw op wit meegekregen. Maar de mobiel blijft de hele ochtend stil en bewegingloos liggen. Omdat Theo een uur voor het infuus van 13.30 uur zijn Prednisolon en anti-misselijkheidspil moet innemen, belt hij om 11.55 uur naar de polikliniek om te vragen of de chemo doorgaat. Daar hebben ze de belafspraak met de arts in de middag staan, maar de chemo kan doorgaan en ze kunnen nog wel de bloedwaarden doorgeven: kalium is in orde, nog wel bloedarmoede, rode bloedplaatjes bijna 300 dus dik in orde, en de neutrofielen zijn van 1 naar de 2,7 gestegen! Dat is heel goed nieuws omdat de chemo dan aanslaat, Theo krijgt het even te kwaad. Het motiveert wel extra om er weer tegenaan te gaan.
Omdat we via onze dochter van een aantal artsen door hebben gekregen dat het eten van perenijsjes kan helpen tegen een pijnlijke mond door de chemo, neemt Theo het eerste ijsje onderweg naar het ziekenhuis.
Er werken echt schatten van verpleegkundigen op de dagbehandeling, maar het prikken gaat weer niet soepel. Ze kunnen nog wat plekjes vinden op de armen om te prikken, maar dan wordt de naald door de ader gestoken in plaats van erin. Overnieuw dus maar weer. Eenmaal aan het infuus neemt Theo niet veel drinken meer, omdat er zoveel zakken vocht naar binnen gaan dat zijn blaas toch al behoorlijk onder druk komt te staan.  Hij ligt dit keer in een tweepersoonskamer en deelt deze tijdelijk met een vrouw die maandelijks moet terugkomen voor een chemo. Ze zitten allebei in hun eigen bubbel op bed terwijl de infusen doordruppelen. Af en toe gaat er een alarm af als het infuus klaar is en moeten er zakken worden gewisseld of moet er worden doorgespoeld. De man of vriend van de vrouw en ik vermaken onszelf intussen met mobiel of boek. Na drieënhalf uur is de inhoud van 4 zakken chemo en de nodige zoutoplossing naar binnen gedruppeld en kan het infuus worden verwijderd. Theo voelt zich best goed. Thuisgekomen neemt hij eerst een perenijsje en het avondeten gaat er daarna ook goed in. Als ik zijn blauwkleurige handen tijdens het eten even aanraak, voelen ze weer ijskoud aan. Behalve aan de gelige kleur van zijn gezicht, het uitvallende haar en zijn smalle gezicht en tengere lichaam kan ik het beste merken dat Theo ziek is, als ik zijn handen aanraak of een kus geef op zijn lippen, zijn neus, voorhoofd of wangen: 9 van de 10 keer zijn ze koud. Was ik altijd de koukleum die door zijn warme handen werd opgewarmd, nu moet ik mijn uiterste best doen om wat warmte van mezelf aan hem door te geven. Gelukkig krijg ik hulp van sloffen, wanten, een muts, diverse plaids op de bank en niet te vergeten de verwarming. De stookkosten zijn torenhoog, maar dat moet dan maar even.

Om 19.30 uur belt dan toch nog de arts. Hij is erg blij met de mooie bloedwaarden die perspectief bieden op een goed resultaat van de behandeling. Als het kan de volgende chemo over 2 weken, maar mocht het nodig zijn om de derde en volgende kuren een week uit te stellen dan hoeft dat geen probleem te zijn gezien de huidige bloedwaarden. Het beenmerg heeft zich goed hersteld en is hard aan het werk. Hij geeft nog eens aan dat Theo in de afgelopen 3 maanden veel te verduren heeft gehad, waardoor de eerste chemo er behoorlijk heeft ingehakt. De verwachting is dat dit bij de tweede kuur minder heftig zal zijn. We gaan het zien.