Chemokuur 6 dag 1

Theo voelt zich goed. Hij is ook best opgewekt als we richting het ziekenhuis rijden voor de 6e chemokuur. Hij leeft nu niet dag voor dag maar uur voor uur, kwartier voor kwartier. Hij denkt niet na over wat er straks komt. De medicijnen zijn ingenomen, het perenijsje is op en de gedachte dat er straks weer allemaal rommel zijn lijf inloopt, duwt hij nog even ver weg. Er zijn vast niet veel mensen die vrolijk richting de dagbehandeling lopen, dus we worden soms een beetje raar aangekeken. Theo kan zich redelijk ontspannen tijdens het inbrengen van het infuus en dan zit het ook in één keer goed. Wel op een gevoelige plek, daarom beweegt hij zijn arm zo min mogelijk. Raar idee dat ik hier voor de laatste keer zit. Morgen en vrijdag gaat hij alleen naar het ziekenhuis voor de rest van de kuur, daarna nog twee dagen alleen Prednisolon slikken en een injectie zetten met Pegfilgrastim en dan zit het er voor nu op. Na de rollercoaster in het begin is er een soort gewenning ontstaan. Dat hadden we van tevoren echt niet kunnen bedenken. Het zal wel weer anders zijn als we over een week of 4 à 6 naar het Erasmus gaan voor de stamceltransplantatie, maar nu genieten we van de relatieve emotionele rust. Na de kuur even thuis bijkomen met een perenijsje, daarna samen een boodschap doen, de hond ophalen bij de dagopvang en een wandeling maken. Theo krijgt wat last van zijn mond, maar voor de rest valt het nog mee. De Prednisolon zorgt voor een vrolijke noot. We kunnen weer een dag afvinken.