Dag 13

Na een nacht vol wakkere momenten stap ik op tijd uit bed om de paasbrunch voor te bereiden. Ik bel Theo maar niet, straks bel ik hem uit zijn broodnodige slaap. Als ik na een uurtje op mijn mobiel kijk, zie ik dat hij wat eerder een appje heeft gestuurd. Ik bel hem meteen op. Het gaat weer iets beter met hem. Vanochtend wel een hele toestand gehad. Het blijkt dat zijn Hickman is gaan lekken, dus paniek in de tent. Zijn bloedplaatjes hebben nu een waarde van 7 en dan kun je geen bloeding gebruiken, ook al heeft hij de eerste transfusie met bloedplaatjes er al opzitten. Hij wordt extra verbonden, ingesnoerd en krijgt een zakje op zijn borst om druk uit te oefenen op de ingang van de Hickman. Hij moet zich voorlopig even rustig houden. Eitje, beschuitje en melk heeft hij op, dus zo lang hij niet naar de w.c. hoeft is dat geen probleem. Tijdens de paasbrunch videobellen we kort met zijn allen en dan gaat het nog redelijk met hem. Maar een paar uurtjes later is het mis. Hij heeft weer last van diarree en voelt zich heel erg slap. Zodra de kinderen en kleinkinderen weg zijn, rij ik naar het ziekenhuis. Terwijl Theo voor zich uit ligt te staren en in slaap valt, zit ik rustig bij hem. Zijn slaap wordt twee keer verstoord door de schuifdeur die niet bepaald geruisloos open gaat. Eerst komt de voedingsassistent binnen om de restanten van de lunch op te halen en later de verpleegkundige om penicilline toe te dienen, bloeddruk, zuurstof en temperatuur op te meten en de pleister op de Hickman te vervangen. Theo besluit dat hij toch weer gaat proberen te fietsen. Als een oude man schuifelt hij met de infuuspaal in zijn hand naar de hometrainer. Met de muziek aan en zijn koptelefoon op trapt hij heel rustig de trappers rond. Hij hangt over het stuur, probeert af en toe rechter op te zitten, maar zijn lijf wil niet. Na 7 minuten kan hij niet meer en met tranen in zijn ogen sleept hij zich terug naar bed. Als hij wat is bijgekomen kijkt hij een paar filmpjes van Van Kooten en De Bie. Ik ga beneden avondeten kopen voor mezelf en we eten samen aan het kleine tafeltje voor het raam. Theo probeert zijn maaltijd zo snel mogelijk naar binnen te werken zodat hij weer in zijn bed kan kruipen. Dat valt nog niet mee met een gevoelige mond, een weeïge maag en een bovenlichaam dat de hele tijd in elkaar zakt. Eenmaal terug in bed komen de tranen. Hij kan er niets aan doen, ze komen de hele tijd gewoon vanzelf op, van uitputting. Hij heeft het zwaar. En om hem zo te zien zet bij mij ook een kraantje open. Ik ga pas weg als hij er weer wat rustiger bij ligt. Hij moet zijn tanden nog poetsen en 3 mondspoelingen er achteraan gooien, maar hij moet zichzelf eerst moed inspreken. Als we voor de laatste keer videobellen voor het slapen gaat het wat beter met hem. Hij heeft vanavond een kwartier op de hometrainer gefietst, in een rustig tempo, maar toch…. Ik merk tijdens ons gesprek dat ik er doorheen zit, ben huilerig en ik baal daarvan. Dat kan Theo er nu niet bij hebben. Maar hij begrijpt het helemaal en doet zijn best me op te vrolijken. En natuurlijk lukt dat, dat lukt hem altijd. We kunnen allebei rustig de nacht in.