Diepe dip

Elke ochtend kijk ik hoopvol om het hoekje van de woonkamerdeur of Theo een goede nacht heeft gehad en energie heeft om aan de dag te beginnen. Na een paar dagen erg moe is hij deze ochtend heel erg moe. Zijn stem is nauwelijks hoorbaar en hij heeft moeite om van de slaapbank af te komen. Het ontbijt dat hij zelf heeft gepakt is maar half opgegeten. De eetlust is er ook niet vandaag. Zou dit de chemo dip op zijn diepst zijn, of kan het nog dieper? Aan zijn bleke huidskleur te zien krijgen de rode bloedlichaampjes er behoorlijk van langs en heeft hij bloedarmoede. Dat hij bijna niet op zijn benen kan blijven staan en hijgt bij inspanning wijst ook in die richting. Terwijl de monteur voor de derde keer naar de verwarming komt kijken, zit Theo in een leunstoel om toch even de vinger aan de pols te kunnen houden en vragen door te geven die ik moet stellen, onder andere hoe lang het duurt om een nieuwe ketel te laten installeren. Onze ketel is 15 jaar oud en aan vervanging toe, en met al dat gedoe van de afgelopen week helemaal. Dat wordt ergens in het nieuwe jaar, dus voor nu toch maar de ketel laten repareren. Een verdeelklep die het gisteren nog wel deed, doet het nu niet meer. Terwijl de monteur bezig is met de ketel probeer ik de vaatwasser, die ook in storing is geschoten, weer aan de praat te krijgen. Loopt heel lekker hier allemaal. Met wat aanwijzingen op afstand van Theo lukt het zowaar. De rest van de dag ligt Theo op de slaapbank, de afspraak met de revalidatietherapeut wordt afgezegd. Na het avondeten ligt Theo met een wintermuts op zijn geschoren hoofd, met sloffen aan zijn voeten en dik gekleed in thermoshirt, termobroek, blouse en fleecetrui onder het dekbed, terwijl het in de kamer 19 graden is. Voor de zekerheid neem ik zijn temperatuur op:38,5. Wordt het weer ziekenhuisopname? Voor de zekerheid spreek ik met onze dochter af dat zij in dat geval deze kant opkomt voor de hond. Gelukkig is bij latere metingen de temperatuur weer gedaald. Waarschijnlijk te warm door alle lagen rond en op zijn lijf. Deze zware dag voor Theo en de verantwoordelijkheid die ik voel wordt me even teveel en ik kan een huilbui niet tegenhouden. Daardoor krijgt Theo het ook te kwaad en zoeken we troost bij elkaar. Fijn dat dat kan.