Even schakelen

Theo thuis, weer twee dagen gewerkt… ik merk dat ik even moet schakelen. En dat geldt ook voor Theo. Zeker voor hem. Ze kunnen wel zeggen dat het herstel na een stamceltransplantatie iets heel anders is dan na een chemokuur, maar om dit zelf met het lijf te ondervinden is hele andere koek. Het is geen kwestie van de draad oppakken, maar beginnen met een hele nieuwe, lange draad. Daar horen ook nieuwe en gedeeltelijk herkenbare ervaringen bij, zoals het vroeg naar bed gaan om 21.00 uur, overvallen worden door extreme moeheid al bij het opstaan, een trui kwijt zijn waar hij 4 keer pal langs loopt, met een leeg glas weer naar de keuken lopen omdat hij vergeten is er water in te doen, zich niet kunnen concentreren, zijn voeten die nog een keer aan het vervellen zijn, eten dat niet smaakt, pijnscheuten in zijn bil en een huid die plakt op de ene plek en droog is op de andere. Maar ook weer fietsen op de hometrainer, buiten stukjes kunnen lopen en de hond uitlaten, gewichtjes tillen, beetje knuffelen, samen lachen en in etappes klusjes doen als strijken, vaatwasser uit- en inruimen, plantjes water geven en oude dia’s uitzoeken. En dat alles terwijl er nog steeds aan alle kanten wordt meegeleefd door familie, vrienden, collega’s, kennissen en onbekenden via reacties op deze blog, via berichtjes, kaarten, telefoontjes en bloemen. Het is geweldig lieve mensen, dank jullie wel!